Dada
Het Dadaïsme is (g)een kunststroming, (dus niet) voortgekomen uit het Modernisme. In tegenstelling tot de gangbare kunst, zoals die bij de galerie of Xenos om de hoek te koop is, is het de bedoeling van Dada om geen kunst te maken. Dit is op zich al een hele kunst en om dit te kunnen begrijpen dient men de geschiedenis van het Dadaïsme te kennen.
Geschiedenis[bewerken]
Oorsprong[bewerken]
Rond 1916 waren er een aantal kunstenaars die zich afvroegen waarom hun kunst niet verkocht, terwijl zij toch zo hun best deden om hun diepste zieleroerselen in de materie uit te drukken, vaak niet schromend al hun bezittingen te verkopen om aan materiaal te komen. Bij nader onderzoek ontdekten ze, dat ze verschrikkelijk lelijke dingen voortbrachten: producten die ze zelf niet gratis aan de muur zouden willen hebben hangen, laat staan producten die zelfs in een beeldentuin nog als afvalbak gebruikt worden.
Ze kregen een hekel aan kunst in het algemeen (en kunstgebitten in het bijzonder), of het nu wel verkocht of niet, dus besloten ze om een nieuwe vorm van kunst te gaan maken en vanwege hun afkeer van kunst zouden ze het geen kunst noemen. Na het afsluiten van een verbond met de toen nog arme ouders van Bill Gates (zijn daddy) was het Dadaïsme was ontstaan.
1e grote crisis, Klassiek Dadaïsme[bewerken]
Niet veel later werd hen verteld dat door het toevoegen van "isme" aan hun niet-kunst het juist weer wel een kunst werd om het als kunst te kunnen verkopen. Grote paniek ontstond in het (niet-) Dada(ïstische)kamp, want daar hadden zich net de Papa' en Mama's gebundeld in een nieuwe stroming met de welluidende naam Bébé. Gelukkig hadden zij echter een sterke leider die niet links was en niet rechts, maar gewoon recht door zee. En die besloot het "isme" te schrappen. En daardoor ontstond er Dada, een kunstvorm die niet een kunstvorm pretendeerde te zijn, met een kunstinhoud die zo leeg was dat het ook wederom een kunst was om er kunst in te zien.
Bloeiperiode[bewerken]
Dit werkte tot hun verrassing zeer goed en ze verdienden schatten met het verkopen van dubbelgevouwen fietswielen en omgekeerde wc-potten, theekopjes van kattenvel, teenslippers met scheermesjes en onscherpe foto's van neusgaten. Een topstuk was de omgevallen (koude!) koffiebeker op de vierkante meter tapijt die een clochard onder de 3de brug van de Seine bewoonde. Dit doek levert nu vele miljoenen (vlooien) op.
Einde van het Tijdperk Dada[bewerken]
Echter, doordat het zo succesvol werd, groef Dada zijn eigen graf (en wel op begraafplaats Doodood in Lijkmere te Tjakkatjakkaston in Suriname.) Want mensen vonden het mooi, wilden er geld voor betalen en noemden het kunst. De makers raakten in een hevige identiteitscrisis. Ze wilden Dada opheffen, maar wat dan? Niet-dada? Niet-nietkunst? Dus weer wel kunst? Ze zagen dat er aan hun niet-concept niet te ontsnappen was, het was een paradoxale valstrik die ze zelf hadden uitgezet. De Dadaïsten vonden het dus nogal zozo, en zeiden tuttut hoho jaja nounou en de enige uitweg zag men nog in zelfmoord en op 17 juli 1929 sprongen ze met zijn zessen, gekleed in krantenpapier (De Nieuwe Nieuwbuiner Zuider Nieuwskrant, editie Nieuw Nieuw Buinen Zuid van 1929 - en wel de vroege ochtendeditie, die enkel in de wijk Nieuw Zuid Nieuw Nieuwbuinen Zuid werd verspreid) en onder het afschieten van vuurwerk ergens boven de Kaukasus uit een zwartgeschilderde luchtballon waar schapedarmen aan bengelden. De luchtballon werd nooit meer teruggevonden, al stammen uit die tijd wel de eerst bekende UFO-waarnemingen.
De nasleep van Dada[bewerken]
Hun grote succes en plotselinge verdwijning, maakte ze tot fel bewonderde figuren, en er werden na hun dood veel pseudo-Dada(ïstische) groepen opgericht. Voorbeelden daarvan: de 20-ers, 30-ers, 40-ers, 50-ers, 60-ers, 66+-ers en 77--ers (waaronder Lulu WangWang). Deze waren minder of meer succesvol, maar in alle gevallen eindigde het in wanhoop en depressie, door de enorme paradoxen en cirkelredenaties die door het concept worden opgeroepen. Voor wie het echter toch eens wil proberen hieronder een paar tips.
Tips voor de beginnende Dadaïst[bewerken]
- Kraak elke vorm van normale kunst af zonder het a priori af te willen kraken
- Neem iets wat al bestaat en doe er iets mee. Het geeft niet wat, als het maar niet gewoon is.
- Neem iets wat nog niet bestaat en doe er niets mee. Het geeft niet wat, als het maar gewoon is.
- Zorg dat men je werk wel ziet, maar nooit als kunst kan beschouwen.
- Zorg dat men je werk als kunst beschouwt zonder het ooit te kunnen zien.
- Verkoop het pas als je er een belachelijk hoge prijs voor kan krijgen.
- Geef het weg in ruil voor een kop koffie of een vierkante meter grof-vuil-tapijt.
Zodra de depressiviteit toeslaat, kunt u hier terecht voor professioneel advies. Anderzijds kan u uw depressiviteit gebruiken om op kunstige manier een einde aan uw leven te maken, zulks uiteraard wel met een sprong, gekleed in krantenpapier (De Nieuwe Nieuwbuiner Zuider Nieuwskrant, editie Nieuw Nieuw Buinen Zuid van 1929 - en wel de vroege ochtendeditie, die enkel in de wijk Nieur Zuid Nieuw Nieuwbuinen Zuid werd verspreid) en onder het afschieten van vuurwerk ergens boven de Kaukasus uit een zwartgeschilderde luchtballon waar schapedarmen aan bengelden, hetgeen u posthuum tot Post-Dadaïst kan verheffen.
Beroemde citaten[bewerken]
“Dada”
“Daaaadadadaaaaadaaaaaaa”
“Dada .... hmmm ... leuk melodietje! ... ehhh trompet maar!”
“To dada or not to dada, da da's da question”
“Dad.....”