Dolfijn

Uit Oncyclopedia
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Dolfijn
Een dolfijn triootje
Een dolfijn triootje
Taxonomische indeling
Rijk Zoogdiervissen
Stam Schizovissen
Klasse Schizoogdieren
Orde Springzwemmers
Algemene informatie
Voedsel Slingervisjes en fijn gemalen plastic
Maximale leeftijd Oneindig
Geschikt als huisdier Als uw zwembad groot genoeg is
Specifieke gedragseigenschappen Schijnbaar lief, maar achterbaks
Leefgebied Rode Zee, Dode Zee, dolfinarium
Intelligentie Te intelligent om comfortabel te zijn
Natuurlijke vijanden De mens, en een paar haaien
Wordt gebruikt voor verkoop Uitsluitend in blik
Uiterlijke kenmerken
Kleur Blauwachtig, grijsachtig, rood
Huidbedekking Zacht en pluizig
Aantal poten Nul
Waarin het leeft Zout water
Aaibaar Voor wie erbij kan komen
Portaal  Portaalicoon Biologie


“Tot ziens en bedankt voor de vis.”
~ Standaardgroet van dolfijnen tegenover mensen.

De dolfijn is een overgeëvolueerde vis, die liever tot de zoogdieren wordt gerekend, en uit pure frustratie uitsluitend vis eet. Uit nog puurder frustratie eet hij enkel vis die hem toegeslingerd wordt, de zogenaamde slingervisjes. Dolfijnen denken dat ze zingen, terwijl ze enkel klikgeluidjes maken, en berucht zijn om de roddel, achterklap en dergelijke die ze zo verspreiden. De woorden "klikken" en "klikspaan", in de betekenis van "dingen gaan verklappen", zijn aldus ontstaan.

“Tot ziens en bedankt voor de vis.”
~ Wie niet thuis is in de dolfijne kliktaal heeft niet door dat hij formeel beleefd begroet wordt.

Vis of vlees?[bewerken]

De landzoogdieren hebben zonder uitzondering voorvaderen die in zee leefden. Uit die zee gekropen komen en op land verder leven is onder dieren altijd als een belangrijke stap in de evolutie gezien[1], en het kunnen vliegen als de volgende belangrijke stap. Dolfijnen behoren, net als de walvissen, tot die dieren die die stap wel zouden willen zetten, maar gewoon niet durven. Zij bevinden zich in een onduidelijk tussenstadium, geketend aan het slechtste van twee werelden. Ze zijn niet geliefd voor visschotels, en moeten naar de oppervlakte om adem te halen. Vissen waarderen hun zangkunst niet, en zoogdieren lachen hen uit omdat ze handen, voeten noch poten hebben, alleen een stel onhandige vinnen. Hun zachte, pluizige vacht is ook kenmerkend voor de evolutie richting landzoogdier, maar heeft uiteraard een remmend effect in het water.

“Tot ziens en bedankt voor de vis.”
~ Dit kunnen zeggen tegen de zeebewoners, alvorens definitief aan land te gaan, behoort tot de toekomstdromen van elke dolfijn.

Lief dier[bewerken]

Sinds mens en dolfijn elkaar voor het eerst ontmoetten, op die zonnige maar enigszins frisse vrijdag 3 juli 163.045 vóór onze jaartelling.[2], dacht de prehistorische mens, onwetend over de evolutionaire frustratie, een lief glimlachend wezen voor zich te hebben. De zogenaamde dolfijnglimlach is echter een gevolg van een grillige schedelstructuur, en niet van vredelievende intenties. De dolfijnen zagen in die tweepoters, die handig met hun handen schenen te zijn, echter meteen prima vissers annex visslingeraars, en deden hun best om de mens in zijn waan te laten, een misleiding die nog heden ten dagen prima werkt. Hun pluizige uiterlijk helpt mee het misverstand in stand te houden. Hun geklik maakt hen evenmin populair, des te meer daar ze daarmee

  1. iedereen op de zenuwen werken;
  2. dingen gaan doorvertellen die niet iedereen aan de grote klok had zien hangen;
  3. denken dat ze eigenlijk zingen.

Het opduiken van de letter "K" in Westerse alfabetten hebben we overigens te danken aan de Oude Grieken, die ze invoerden tijdens een project omtrent het bestuderen en vertalen van dolfijnentaal. Het project strandde, de K bleef.

“Tot ziens en bedankt voor de vis.”
~ Tja, begrijpelijk dat onze weinig verfijnde voorouders de dolfijnen niet alleen lief, maar ook zeer voorkomend vonden.

Visdieet[bewerken]

Vaak verward: de Rode-Zeedolfijn (boven) en de Dode-Zeedolfijn (onder)..
De beroemde filmdolfijn Willy Flipper in actie.

Deze ogenschijnlijk vredige, lieve dieren nemen dus sinds mensenheugenis en de nacht der tijden wraak op de diersoort waartoe zij niet wensen te behoren, en eten uitsluitend vis. Dat "sinds mensenheugenis" is maar een stijlfiguur: het duurde tot diep in de XXste eeuw eer onderzoekers begonnen te vermoeden dat er meer achter zat. Het menselijk collectief geheugen kan zich dus onmogelijk iets herinneren dat nooit is of was geweten. Dolfijnen zijn kieskeurig, en verkiezen vis die eerst al eens door landzoogdieren is gevangen, en hen dan toegeslingerd. Deze vissen noemt men "slingervisjes", en de dolfijnen prijzen het voorafgaandelijk gevangen worden als een extra marteling voor die geschubde zeebewoners. Dat het landzoogdieren moeten zijn die hen de slingervisjes toeslingeren, heeft te maken met de té flauw gebleken ambitie der dolfijnen om zelf ook aan land te gaan. Zeebiologen hebben recentelijk een kentering opgemerkt in het visdieet der dolfijnen, die meer en meer deze voeding verrijken met zeer fijn vermalen plastic, zich aldus aanpassend aan de veranderingen die zich aan het voordoen zijn in de wereldzeeën. Zo evolueren deze dieren dan tóch nog, zij het niet tot landzoogdier: met een beetje geluk past hun lichaam zich voldoende aan om dit plastic te kunnen verwerken (nu verlaat het hun lichaam even intact als het erin gekomen is), en zullen zij kunnen heersen over de zeebewoners die dat niet kunnen, en die zullen moeten verdersukkelen als verzwakte onderdanen.

“Tot ziens en bedankt voor de vis.”
~ Soms wachten dolfijnen tot ze met de hen toegeslingerde slingervisjes onder water, tussen andere vissen, zijn om dan zeer sarcastisch deze voor mensen bedoelde groet ten beste te geven.

Habitat[bewerken]

De dolfijn leeft in zout water, en dat vinden ze voornamelijk in zee. De dolfijn komt maar op drie van die zoute natte plaatsen voor: de Rode Zee, de Dode Zee en het dolfinarium. De eerste noemen we, voor alle duidelijk- en volledigheid, de "Rode-Zeedolfijn", de tweede de "Dode-Zeedolfijn", en de derde de "Dolfinariumdolfijn", eveneens met hoofdletter. De Rode-Zeedolfijn is rood, de Dode-Zeedolfijn dood, en de Dolfinariumdolfijn heet Dolf[3]. De Dode-Zeedolfijn wordt uiterst zelden waargenomen, omdat het extreem hoge zoutgehalte van de Dode Zee het naar de voor deze dolfijn gebruikelijke diepten verhindert: zwemmers en duikers blijven bovendrijven, welke neerzweminspanningen ze ook verrichten.

“Tot ziens en bedankt voor de vis.”
~ Nog nooit heeft iemand een Dode-Zeedolfijn dit horen zeggen, ook niet in kliktaal.

Carrière[bewerken]

Wie een beeld ziet, al dan niet bewegend, van een dolfijn die niet rood of dood is, en zich toch in open zee schijnt te bewegen, heeft met een acterende Dolfinariumdolfijn te maken. Deze acteurs zijn ook de enige Dolfinariumdolfijnen die luisteren naar een andere naam dan "Dolf": zij krijgen een artiestennaam aangemeten. De beroemdste dolfijnacteur (of acteurdolfijn, u kiest maar) sinds de uitvinding van het medium film, is zonder twijfel Willy Flipper, die tussen 1963 en 1997 in niet minder dan 26 langspeelfilms optrad, en daarnaast ook nog in ontelbare reclamefilmpjes en videoclips. Hij kreeg in 1997 een zeemansgraf, en werd daarbij uitgeleide gedaan door de 6de Vloot van de Amerikaanse marine.

“Tot ziens en bedankt voor de vis.”
~ Ook Willy Flipper groet aldus de mensen in zijn omgeving.


“Tot ziens en bedankt voor de vis.”
~ Dolfijnen kunnen hun formeel gedrag soms wel iets te ver drijven.

Potatohead aqua.png
Aan de schandpaal genageld! 		Vastgenagelde versie:
1 april 2019
Dit artikel is een verschrikking! Daarom is het vastgenageld aan de schandpaal zodat iedereen er rotte groenten tegenaan kan gooien.


Notenbalk[bewerken]

  1. ↑ Een paar creationisten niet meegerekend.
  2. ↑ Volgens sommigen een zaterdag, nog anderen menen dat het een dinsdag was.
  3. ↑ Dolf kan blauwachtig, grijsachtig, blauwgrijsachtig of grijsblauwachtig van huidskleur zijn.

“Tot ziens en bedankt voor de vis.”
~ Klep dicht!

Overgenomen van "https://oncyclopedia.org/index.php?title=Dolfijn&oldid=270984"