Filipijnen

      Oeps! Bedoelde je soms Filistijnen? Waarschijnlijk niet...

Filipijnen
Vlag van de Filipijnen Wapen van de Filipijnen
Kaart van de Filipijnen
Basisgegevens
Talen	Filipijns, Antwerps
Hoofdstad	Vanila
Regeringsvorm	Keizerrijk
Religie	Gouden Schoen
Inwoners	88.888.888
Staatshoofd	Imelda Marcos
Overige
Volkslied	Schoen, schoen, schoen, schoen!
Motto	Schoenlapper blijf bij uw leest
Munteenheid	Nestel
Klimaat	Zonnig, met kans op ondergaande zon omstreeks bedtijd
Traditioneel eten	Geurvreters met tomatensaus
Portaal  Land

“Schoen vandoen?”
~ Filipijn tegen toerist.

“Poen vandoen?”
~ Toerist tegen Filipijn.

De Filipijnen zijn een eilandengroep ten noorden, oosten, zuiden en westen van de Filistijnen, waarvan het aantal eilanden zich verhoudt tot het aantal schoenparen van de keizerin als 2,6 tot 1, en momenteel 7098 bedraagt. Hieruit kan men afleiden dat de keizerin op dit ogenblik over 2730 schoenparen beschikt. De hoofdstad is Vanila, een pittoresk havenstadje in de baai van Sjokoglasee.

Evenwicht

Het geografisch middelpunt van de hoodstad Vanila wordt gemarkeerd met een eerbetoon aan de nationale industrie.

De geografische samenstelling van de Filipijnen is een sterk staaltje van cosmologisch evenwicht: het aantal eilanden hangt af van het aantal schoenparen van de keizerin, en het aantal schoenparen van de keizerin hangt af van het aantal eilanden.

Eilanden

Er wordt pas overgaan tot het erkennen van een groep eilanden als deel van de Filipijnen wanneer het ermee ontstane totaal perfect deelbaar is door 2,6. In de geschiedenis van de ontwikkeling van de Filipijnen van zootje ongeregeld tot groter zootje ongeregeld spelen meervouden van 26 dus een grote rol, alsmede het getal 10: per tien paar nieuwe schoenen kan een nieuwe eilandengroep erkend worden. Hoe ouder de erkenning van een eilandengroepen, hoe minder kans zij lopen om weer afgestoten te worden bij het verlies van minstens tien paar schoenen: de laatste bijgekomen eilanden worden eerst uit de staat gezet. Dit gebeurt pas wanneer onomstotelijk vaststaat dat er tien volledige paren foetsie, en niet vervangen zijn. Dit is maar één keer gebeurd, in 1728-1738, toen de beruchte "Bende van Schoenaerts" huis hield op de Filipijnen, en erin geslaagd was om niet alleen tien paar keizerlijke schoenen te laten verdwijnen, maar ook ervoor te zorgen dat er nergens nieuwe schoenen te vinden waren. Toen de bende gevat werd, kwam de gehele bevolking toekijken hoe de bendeleden met veel ceremonieel vertoon en begeleid door luidruchtige muziek één voor één onder een vijf ton zware reuzenschoen langzaam fijngedrukt werden.

Schoenen

Behalve voor de export naar landen waarvan de bewoners grotere voeten hebben dan die van de Filipijnen, worden grote schoenmodellen ook toegepast als carrosserie in de Filipijnse auto-industrie.

Er wordt pas overgegaan tot het aanschaffen van een nieuw paar schoenen wanneer de kaap van deelbaarheid door tien er niet mee gehaald wordt. Dat laatste mag pas wanneer er een zesentwintigste nog niet erkend eiland opduikt, bijvoorbeeld door vulkanische activiteit, of door een nucleair experiment. Hoe ouder het schoenpaar, hoe kleiner de kans dat het wordt afgedankt omdat er in één klap 26 eilanden verdwijnen, bijvoorbeeld door een tsunami, of door een nucleaire ramp: het laatst bijgekomen paar wordt dan uit de schoenenkast verwijderd. Vooral sinds 1945 schommelt het aantal eilanden nogal, aangezien sindsdien niet alleen vulkanische, maar ook nucleaire evenementen hun rol spelen.

Inboorlingen

Aangezien de Filipijnen aangeduid worden met een meervoudsvorm, en ze uit een imposante groep eilanden bestaan, zou men kunnen doorredeneren dat het enkelvoudige woord "Filipijn" één zo'n eiland aanduidt. Niets is minder waar: de eilanden hebben elk een eigen exotische naam, gaande van "Chipka" over "Slingerland" tot "Baviania", en een Filipijn is gewoon iemand die op één van die eilanden woont, en het Filipijnse staatsburgerschap bezit. Elk eiland, hoe klein en onherbergzaam ook, is bewoond: dat is een bijkomende voorwaarde om als deel van de Filipijnen aanvaard te worden. Wanneer er op een eiland maar één persoon woont, krijgt hij de eretitel van "kluizenaar", een titel die hij verliest zodra er ook maar één persoon méér komt wonen.

Klimaat en landschap

De Filipijnen staan bekend om hun zonnig klimaat, met een zon die zodanig betrouwbaar is, dat de weerman zijn toevlucht moet zoeken tot aanvullende details om toch wat variatie in de weersverwachting te hebben. Wanneer een weerman door zijn repertoire van aanvullende details heen zit, neemt hij zijn toevlucht tot de pieken en dalen in de landschapsmobiliteit: de talloze bergen hebben de vervelende gewoonte om zich 's nachts te verplaatsen, tot groot ongenoegen van de bijhorende dalen, die liever blijven liggen waar ze lagen. De onvoorspelbaarheid van de manoeuvres kruidt het onvermijdelijke dagelijkse gesprek over het weer, en de discutabele accuraatheid van de weerman. De landschappelijke variatie heeft weinig invloed op het Filipijnse leven: alleen die paar toeristen die niet waren gekomen om een een zonnig strand, paar schoenen en/of een vrouw te vinden, maar om fikse bergwandelingen te doen, voelen zich wel eens opgelicht.

Kolonie of of wel?

Wanneer Keizerin Imelda een buitenlandse regeringsleider ontmoet, brengt zij bij wijze van cadeau een schoen mee waarvan zij denkt dat die het beste bij die persoon en/of zijn land past.

Hoewel de Filipijnen, met Keizerin Imelda voorop, bij hoog en bij laag volhouden dat zij nooit gekoloniseerd zijn geweest, maken verscheidene landen aanspraak op een dergelijke historische band met deze eilandengroep. Onder deze landen valt vooral China op, en wel door zijn langdurige aanspraken op de Filipijnen. Een overzicht:

• China (25989 vóór C. - 711 na C.)
• Marokko (711-1492)
• Portugal (1492-1543)
• Spanje (1543-1898)
• Wallonië (30 februari - 1 april 1898)
• Verenigde Staten van Amerika (1898-1946)
• Sovjet-Unie (1946-1991)
• Afghanistan (1991-2001)
• China (2001-heden)

Bij navraag ter plaatse krijgt men steeds als antwoord dat de kolonisatie van de Filipijnen even realistisch is als de aanspraken van China op Taiwan. De kwestie zit zó diep, dat men er de spreekwoordelijke hoffelijkheid opzij zet wanneer de vraag door een Chinees wordt gesteld: het antwoord wordt dan met een niet mis te verstane brede grijns gegeven. Het feit dat men in het Filipijnse patrimonium ruimschoots invloeden aantreft van alle hierboven opgesomde kolonisatoren, maakt de zaak er natuurlijk niet gemakkelijker op. Het beroemde "Leien Dakje" waaronder het Filipijnse parlement is gehuisvest, en waar alle beslissingen van Keizerin Imelda pro forma in een oogwenk goedgekeurd worden, werd in het voorjaar van 1898 vervaardigd uit leisteen uit Bertrix (Wallonië), en trekt nog jaarlijks duizenden Waalse toeristen.

Bestuur

Keizerin Imelda vlak vóór (links, de scepterkeuze) en tijdens haar jaarlijkse troonrede (rechts, met de scepter van het jaar in de hand).

Uiterlijk kunnen de Filipijnen een democratie genoemd worden, met regering en parlement en alles erop en eraan, maar in praktijk worden zij sinds mensenheugenis op autoritaire bestuurd door Keizerin Imelda. Haar leeftijd is onbekend, maar ze is vermoedelijk ouder dan het land zelf, en bovendien is het onbeleefd om een dame over haar leeftijd aan te spreken. Laten wij haar ouderdom leeftijd "respectabel" noemen: dat kan nooit kwaad, en bovendien houdt zij zich behoorlijk goed. Voor haar leeftijd. Die we dus niet vermelden. Ook heeft zij zopas verklaard op 1 juli eerstkomend voor de achthondervijfendertigste keer in het huwelijk te treden. Dit is haar eigen, en dus officiële cijfer. Filipijnse ballingen in Parijs hebben echter een lijst aangelegd van Imelda's realties, en met de parallelle verhoudingen (occulte minnaars dus) en onofficiële relaties (ongetrouwd samenhokken dus) erbij passeert de dame ruimschoots de duizend. Diezelfde bannelingen hebben ook een grafiek aangelegd waarin begin en einde van elke relatie te zien zijn, en het valt op dat de relatieloze periodes steeds langer duren. Haar respectabele ouderdom leeftijd zal daar wellicht niet vreemd aan zijn.

Parlement en regering

De Filipijnen hebben dus al wat een Europese democratie óók heeft: een parlement, een kamer van volksvertegenwoordigers, een senaat, een regering, een eerste minister, een reserve-eerste minister, een reserve-reserve-eerste minister, een poetsdame en een bode. Deze laatste brengt de bedenkingen, besluiten en beslissingen van de keizerin naar het parlement, waar ze pro forma gestemd, en nog vóór het middagdutje gepubliceerd worden. De keizerin krijgt een exemplaar met gouden randje, dat in haar persoonlijk archief gaat.

Tekstgieters

Ten keizerlijken paleize huist een indrukwekkende schare juristen, die met vereende krachten elk idee van de keizerin omzetten in een tekst die zo door het parlement kan. Dit wordt ook wel "tekstgieten" genoemd, en wordt door de keizerin met argusogen gevolgd. Omdat de teksten onmiddellijk door Keizerin Imelda moeten kunnen begrepen worden, zijn ze in een voor officiële documenten opvallend eenvoudige taal opgesteld, een stijlkenmerk waarvan elk buitenlands politicus, ambtenaar en jurist schande spreekt. In privé natuurlijk, want anders zou zo iemand nooit meer uitgenodigd worden in dit toch wel pittoreske en vooral zonnige land.

Religie

Het heilige der heiligen in Vanila: het Altaar van de Gouden Schoen.

Op de Filipijnen wordt vanouds de Gouden Schoen aanbeden. Deze wordt bewaard in de hoofdstad, en pronkt op het Altaar van de Gouden Schoen. Deze schoen komt ook voor in de vlag en in het wapen van de Filipijnen. Niemand is ooit in staat gebleken om de schoen te stelen of anderzijds uit zijn nobele omgeving te verwijderen: een legende zegt dat dit pas zal kunnen wanneer de schoen aan iemands voet zal passen. Vandaar de zin die, enigszins uitdagend, opduikt in elk Filipijns gebed:

"Wie het schoentje past, trekke het aan!"

De zin staat ook gegraveerd onder de Gouden Schoen, zij het in het Filipijns:

"Gebroeders Decap Antwerpen"

Filipijns bevat inderdaad aardig wat Antwerpse klanken, en dat wordt ter plaatse verklaard door de maritieme banden die Vanila en Antwerpen steeds hebben onderhouden. De meeste schepen die in Antwerpen aanmeren hebben immers voornamelijk Filipijnse bemanningen, en die hebben het sappige taaltje meegebracht naar hun geboorteland, waar zowel Filipijns (met Antwerpse insluipsels) als Antwerps (met Filipijnse insluipsels) gangbare talen zijn. Antwerpse toeristen voelen zich daardoor bij een vakantietrip op de Filipijnen zó op hun gemak, dat zij niet zelden met een Filipijnse bruid naar huis terugkeren, wat de banden tussen beide culturen nog strakker aanhaalt. Het adres van het heiligdom van de Gouden Schoen is ook niet toevallig "Vlaaikensgang 13, 1002 Vanila Intramuros"

Economie

Schoenproductie op de Filipijnen vroeger (ca. 1860) en nu. Deze modellen zijn voor de uitvoer bestemd, want op de Filipijnen leeft alleen Keizerin Imelda op grote voet.

De Filipijnen blijven economisch overeind door hun nationale industrie: schoenen. Schoenen, schoenen en nóg eens schoenen. Deze industrie is zó belangrijk, dat het bij wet verboden is om ongeschoeid rond te lopen, zelfs binnenshuis. Echte patriotten wónen zelfs in een schoen, een verschijnsel dat in 1797 een Engels kinderrijmpje, over een oud vrouwtje dat in een schoen leefde, inspireerde. Zoals in elke andere maatschappij ontstond ook hier uiteindelijk verzet tegen wat door vrijerdenkende onderdanen als overdreven regelgeving beschouwden, en dezen introduceerden de "blootvoetschoen", een model dat verdacht goed lijkt op een stel blote voeten. Wie op het bezit van zo'n schoenen wordt betrapt, wordt meteen van hoogverraad en majesteitsschennis beschuldigd, meteen veroordeeld, en meteen geëxecuteerd. Dit maakt het verzet des te spannender.

Beroemde Filipijnse schoenen

Het bezit van dit rebelse schoenmodel wordt op de Filipijnen bestraft met standrechtelijke executie en onmiddellijke inbeslagname. 't Is maar dat u het weet: ginds loopt men geschoeid, en dégelijk geschoeid!

Product	Klant	Jaar	Opmerkingen
De Rode Schoentjes	Het meisje	Omstreeks 1790	De vrouw die aan Hans C. Andersen tussen 1840 en 1845 haar pittoreske levensloop vertelde, werd toen door hem zo'n zestig jaar oud geschat, wat de aanschaf van de schoentjes omstreeks 1790 plaatst.
De Zevenmijlslaarzen	De reus	Vóór 1697	Afhandig gemaakt door K. Duimpje, die het verhaal vertelde aan Charles Perrault, die het in 1697 publiceerde. De heer Duimpje kon echter niet met zekerheid zeggen wanneer de reus deze laarzen gekocht had, en het enige nog bestaande afschrift van de bestelling zou zich in de archieven van de keizerin bevinden, die daar niemand inzage in geeft.
De Glazen Schoentjes	Walt Disney	1950	Bestelling geïnspireerd door een foutieve interpretatie van het woord "vair"
De Katlaarzen	De (ongelaarsde) kat	Vóór 1697	De datum is gebaseerd op het jaar dat Charles Perrault de avonturen van dit merkwaardige dier neerpende, maar waarschijnlijk is de bestelling eerder geplaatst (zie opmerking bij Zevenmijlslaarzen). Er is ook nog niet onderzocht op welk moment van welk van zijn negen levens de kat deze laarzen kocht.

Toerisme

De vindingrijkheid op het gebied van Filipijnse schoenen, en het ruime aanbod op het gebied van Filipijnse schonen, lokken genoeg niet-professionele nieuwsgierigen aan om ook via de toeristische sector het land van inkomsten te voorzien. Schoenen en schonen gaan vlot het land uit, de enen aan de voet, de anderen aan de hand, tot groter genoegen van alle betrokkenen. Beide producten worden weliswaar na gebruik gedumpt, maar die afvalberg blijft in het land van de toerist, zodat de Filipijnse autoriteiten zich daarvan niks hoeven aan te trekken.

Nationale hymne

Ook buiten de Filipijnen worden varianten van de Gouden Schoen aanbeden, zoals bijvoorbeeld in Italië (boven) en in Marokko (onder).

Het nationaal volkslied van de Filipijnen is een zó aanstekelijke compositie, dat al vroeg (het origineel dateert van 1634, toen Keizerin Imelda besloot dat het land niet langer zonder nationale hymne kon) vertalingen opdoken in de rest van de wereld. Het Nederlands taalgebied bleef daarvan vrij lang verstoken: pas in 1955 zong de onovertroffen Wim Sonneveld de versie die ons zo vertrouwd in de oren klinkt. Hier is de originele Filipijnse versie:

Schoen, schoen, schoen, schoen!
Meneer zegt "shoe", mevrouw "zapato",
Maar wij zeggen "schoen",
Schoen, schoen, schoen, schoen!
't Zal je gedacht zijn wat voor leuks je met een schoen kan doen:
Je hoort vaak zeggen dat geluk niet zo te koop is,
Maar koop een schoen of twee, en merk dat er nog hoop is!
Schoen, schoen, schoen, schoen!
Schoen, schoen, schoen, schoen, schoen!

1.
Een rustschoen is geen werkschoen,
Een dalschoen is geen bergschoen,
Een slipper heeft geen hak en een pantoffel heeft geen fut!
Een schaatsschoen is geen dansschoen,
Een sportschoen is geen balschoen,
Wie voetbalt of ballet volgt ziet verschil en kent het nut!

Schoen, schoen, schoen, schoen!
Meneer zegt "shoe", mevrouw "zapato",
(etc.)

2.
Met gaatjes of hermetisch,
Natuurlijk of synthetisch:
Een Filipijnse schoen die staat u goed en zit perfect!
Met goudbeslag of ijzers,
Voor paupers en voor keizers:
Een Filipijnse schoen die maakt gegarandeerd effect!

Schoen, schoen, schoen, schoen!
Meneer zegt "shoe", mevrouw "zapato",
(etc.)

Aan de schandpaal genageld!	Vastgenagelde versie: 20 juni 2011
Dit artikel is een verschrikking! Daarom is het vastgenageld aan de schandpaal zodat iedereen er rotte groenten tegenaan kan gooien.