Samoerai

Een samoerai met een selfie-stick

Een samoerai is een Japanse zwaardvechter die getraind is om op elk willekeurig moment harakiri of sepukku te plegen. Dat laatste is een soort zelfbediening in de euthanasie-afdeling van de plaatselijke supermarkt, beter bekend als zelfmoord, of kortweg de “selfie”. Als vechter is de samoerai vrij nutteloos, omdat hij eerder zichzelf ombrengt, dan de vijand. Daarom lopen er de dag van vandaag ook geen samoerai meer rond.

De samoerai gebruikt het typische Japanse kromzwaard – de Katana (Japans voor “selfie-stick”) - dat deze kromming vertoont om gemakkelijker naar het eigen lichaam te kunnen uithalen, en dat is erg handig bij harakiri. Sommige katana’s vertonen zelfs een kromming van 180 graden, wat bijzonder warm is voor een zwaard.

Geschiedenis

In de middeleeuwen was Japan in de greep van de emo-pop, voornamelijk in bepaalde hotels in Tokyo. Samoerai die in deze roerige periode opgroeiden, waren in hun jeugd zonder uitzondering emo-kids, wat hun morbide fascinatie voor harakiri verklaart.

Tegelijkertijd was door de Farao de dienstplicht terug ingevoerd, om die verloren generatie van verwarde emo-kids een beetje discipline bij te brengen. Daardoor leerden ze met zwaarden omgaan – voornamelijk met selfie-sticks.

Omdat ze zwaarden hadden, en er ook een beetje mee overweg konden, werden de emo-kids in de dorpen waar ze woonden plots de baas – een beetje vergelijkbaar met wat gebeurde met de ridders in het wilde westen. Zo ontstond de nieuwe kaste van de krijgsadel of samoerai.

De farao’s, die regeerden tijdens de afwezigheid van de keizer in de periode van diens ballingschap naar Noord-Korea, beseften dat ze soldaten nodig hadden om de vele Japanse papier-maché kastelen te verdedigen, en lieten de samoerai een eed van onvoorwaardelijke trouw zweren aan hun meester, de keizer van Japan, en diens plaatsvervangers de Farao’s. Ontrouw werd bestraft – of beloond, volgens de samoerai – met harakiri.

Zo begon de Japanse feodale periode van de samoerai, die liep van ongeveer 753 tot 24 september 1877, toen de laatste samoerai harakiri pleegde in een hotel in Tokyo.

Uitzicht

De meeste samoerai dragen een harnas. Dat is eerder om zichzelf te beschermen tegen harakiri, dan om van nut te zijn in een gevecht. De harnassen zijn van bamboe, waardoor de samoerai voortdurend het gevaar lopen opgegeten te worden door reuzenpanda’s, die sowieso al een rothekel hebben aan samoerai.

De meeste samoerai dragen ook een masker. Dat heeft, naast een estethische functie, vooral nut als afschrikmiddel voor reuzenpanda’s.

De samoerai dragen onder hun harnas kimono’s van zijde. Als deze binnenstebuiten gekeerd worden hebben ze ook nog een andere zijde. De kimono’s zijn meestal versierd met bloemetjespatronen of andere emo-achtige beeltenissen, zoals doodshoofdjes of gebroken hartjes.

Men kan een samoerai ook herkennen aan de typische haartooi. Het haar van een samoerai is meestal in een ingewikkelde knot gedraaid, die bovenaan of achteraan het hoofd gedragen wordt, dit in navolging van de enige Zweedse samoerai ooit, Zlatan Ibrahimovic.

Sommige samoerai vermommen zich als reuzenpanda’s om andere samoerai af te schrikken.

Bushido

Bushido is hoe het klinkt als een Japanner het engelse woord bullshit probeert uit te spreken, en daar komt het woord ook vandaan. Bushido is dus eigenlijk gewoon bullshit op z’n Japans [bu’shit-o]. Bushido is de strenge gedragscode waaraan samoerai zich houden, en is een verzameling van een hele hoop bullshit bijeengekrabbeld op een rol toiletpapier. In de meeste gevallen komt het er op neer dat je harakiri moet plegen.

Ronin

Een Samoerai die er genoeg van heeft, wordt een ronin. Ronins zijn zwervers op zoek naar een baantje om te overleven. Als ze een baantje gevonden hebben, volgen ze het en zien waar het uitkomt. Als ze dan hun weg kwijt zijn, nemen ze datzelfde baantje in de andere richting terug tot ze weer weten waar ze zijn. Als je in Feodaal Japan op een baantje rondliep, zag het zwart van de ronin die een baantje hadden gevonden.

Ronin zijn geduchte vechters. Vooral omdat ze niet meer zo de neiging hebben om harakiri te plegen, maar ook omdat ze zich niet meer aan die bullshit codes uit de bushido hoeven te houden. Zoek geen ruzie met ronin, want ze slaan je zo op je gezicht. Het beste wat je kan doen als je het eenmaal aan de stok hebt met een ronin, is schuilen achter een reuzenpanda – maar vergewis je ervan dat dit geen vermomde samoerai is.

Samoerai in film

In het westen is de samoerai voornamelijk bekend door de beeldvorming in de media, zoals in films, tv-series en roddelbladen. Vooral regisseur Akiro Kurosawa was belangrijk in de vorming van het imago van de samoerai in het westen, door de vele roddels die hij verspreidde. Hij maakte ook enkele films over samoerai, maar deze zijn later allemaal hermaakt door westerse regisseurs als Star Wars-films of als westerns met minstens één Clint Eastwood in de hoofdrol, en zijn dus niet echt als samoeraifilms blijven hangen in de geest van de westerling.

Samoeraifilms eindigen altijd met harakiri van een aantal samoerai. Dit aantal wordt vaak ook al in de titel meegegeven. Zo plegen in de film “Seven Samurai” zeven samoerai harakiri, terwijl in “47 Ronin” zevenenveertig samoerai harakiri plegen. Een filmproject met de naam “5.766 Samurai” werd door Akira Kurosawa nooit afgemaakt vanwege te bloederig en te deprimerend.

De film “The Last Samurai” met Tom Cruise is een voorbeeld van een westerse film, overgoten met een oosters sausje – namelijk samoerai-saus. De titel is echter bedrieglijk want in feite gaat het verhaal niet over de laatste maar de op twee na laatste samoerai. De titel “The third last Samurai” werd echter als te verwarrend ervaren door het publiek – en bovendien suggereerde het getal in de titel dat er minstens drie samoerai harakiri zouden moeten plegen.