Vietnam

Việt Nam
Basisgegevens
Talen	Vietnamees en Verneukt Chinees
Hoofdstad	Hanoi
Regeringsvorm	Sociaal Socialistisch Socialisme
Religie	Boeddhisme
Inwoners	87 miljoen, waarvan 78% genadeloze Viet Cong ninja's
Staatshoofd	Đing Động Bảng
Overige
Volkslied	Oh Loem Pia Met Zoet Zure Saus
Motto	"Wij zijn helemaal geen Chinezen!"
Munteenheid	Đing Động
Traditioneel eten	Loempia's (Vietnamees: Nem Rán)
Portaal  Land

Vietnam (voluit de Sociale Socialistische Sovjetrepubliek Vietnam) is een land in Azië. Het is een democratische staat en ligt al jaren in de clinch met Amerika.

Geschiedenis

Een oude Vietnamees, niks vreemds aan.

In den beginne, was het oorlog, maar een man genaamd Ho Chi Minh zou zo niet zijn begonnen. Nee, Vietnam is een ander verhaal, want Vietnam is één der weinige landen die in vrede begon, ook al bestond het nog niet onder de naam Vietnam zelf. Zodoende: in den beginne, het was vrede. De verschillende volkeren in het gebied leefden in vrede met elkaar samen. Echter, niet voor lang. De volkeren hadden nauwelijks contact met elkaar, maar wanneer het moment daar was dat er twee groepen die elkaar niet kenden voor het eerst tegenkwamen tijdens de jacht omdat men de “ooit een keer opgezette grenzen vanwege een één of andere vage reden die men vergeten is” overgegaan was, was het oorlog omdat men geen tolerantie kende toentertijd – wetten bestonden evenmin – en men maakte elkaar vrolijk af met speren en andere stokken, om pas een maand later de oorlogsverklaring van het getroffen volk te horen aan het volk waartoe de dader behoorde, vanwege andere overschrijders van diezelfde grens. Zo begon het steeds verder te groeien; de onrust, de ruzies en het aantal doden. Dit hersenloze inslaan van de hersenen met stenen en het doorboren van het lichaam met de stok duurde honderden jaren voort, totdat een dorpswijze tijdens een overleg tussen twee kampen van hoe, waar en waarom de oorlog gevoerd zou worden, een typisch gerecht aanbood aan de tegenstander, en aan het dorpshoofd waar hij toebehoorde, namelijk de loempia (nem rán). Het dorpshoofd wenste de tegenstander een smakelijk eten toe, en de vijand hetzelfde. Het was zowaar heel even vrede. De vijand wilde bijna van deze loempia een soort van vredesloempia maken, maar, ondanks dat de Aziaten over het algemeen vrij tolerant zijn, duurde dit niet voor lang, want de vijand stikte bijna in dezelfde loempia omdat deze te pikant gekruid was. Dit nam de vijand (eigenlijk zou dit precies andersom moeten zijn als men dit in het zicht van “de vijand” bekijkt, en wanneer men spreekt tussen diplomatieke relaties, maar ja, wat geeft het ook?) niet in dank af, en verklaarde zonder pardon te accepteren van het dorpshoofd nog aan toe omdat zij nu eenmaal zeer pikant eten gewend waren, de oorlog uit en liet het dorp platbranden. Zodoende, een stuk geschiedenis ging hierbij verloren, en dit deed de relaties met het hedendaagse China en Vietnam niet verbeteren.

Kolonisatie

Het is inmiddels 1890. De Fransen hebben de smaak van het koloniseren weer te pakken, en hebben Indo-China gekoloniseerd, zo ook Vietnam, en een andere reeks landen die er naast liggen. Vietnam werd uitgebuit, de Vietnamezen werden als slaven gebruikt. Toch ging het normale leven rustig door. Toch, opeens kwam een groep archeologen het platgebrande dorp tegen die inmiddels begroeid was met bomen en zeer veel struiken, en zag men de huizen en de lijken. Ook lagen er oude geschriften, want de Chinezen waren één der eersten die de schrijfkunst onder de knie hadden. Het hedendaagse Vietnamees is te vergelijken met het Chinees, alleen werd het vroeger beschouwd als een dialect, of eerder als een vagere vorm van Chinees. De Franse archeologen vonden oude culturele schatten, zoals vazen en potten, maar ook een stuk geschrift. De Fransen hadden geen idee wat het was. Zij dachten dat het om een namenlijst ging, vanwege de opzet van een lijst, maar zeker wisten ze het niet. Om het antwoord snel te kunnen vinden dwongen zij een groep Vietnamezen het geschrift te vertalen. Die vertelden dat het om een recept ging van een soort voedsel die men vroeger scheen te eten: het bleek de Oer-Vietnamese Loempia. De Fransen werden woedend en liepen teleurgesteld weg, na alle potentiële rijkdommen weg te hebben gehaald en het kamp dat zich daar gelokaliseerd had, in de fik gestoken te hebben, net als toen. Het recept werd echter verstopt, want dit was voor de Vietnamezen voor onschatbare waarde. Het was namelijk het recept van de grootouders tot succes: het verschil tussen oorlog en vrede – deze loempia’s hadden een bepaalde indruk op de Vietnamezen die het niet meer loslieten. De loempia kreeg een aparte status binnen het Vietnamese volk.

Dekolonisatie

Na 1945 was de Tweede Wereldoorlog voorbij gegaan, en naar mate de jaren vorderden, kwam er een begrip door de wereld die luidde: dekolonisatie. De imperialistische honden landen stonden hun gekoloniseerde landjes langzaam af. Iedereen deed hier erg moeilijk over, maar voor het goeddunken van de VN was dit een essentiële stap richting de wereldvrede. Althans, dat dacht men. Iedereen was echter wat vervelend, men wilde niet zomaar hun veroverde gebieden afstaan. Zo ook Frankrijk. Frankrijk behield zeker de helft van zijn veroveringen, terwijl het aantal processen tot het ontbinden van de koloniën, zienderogen toenam. Toch wilde Frankrijk het liever niet kwijt, en als men het toch kwijt raakte, wilde men toch iets overhouden van hun cultuur – men verving de onbegrijpbare tekens door het Latijnse Alfabet, en men voegde er maar andere leestekens boven de letters aan toe om de fonetische uitspraak tot hun recht te krijgen, aangezien ze hun spraak zelf wel mochten houden.

De Aziaten zijn over het algemeen niet dom, al waren ze wel wereldvreemd, wat overigens niets met domheid te maken heeft en de betekenis van de voorgaande woorden controversieel en overbodig maken. Deze wereldvreemdheid kreeg in één klap een halt toegeroepen met de komst van de Fransen. Zij introduceerden westerse spullen die men in Frankrijk vanzelfsprekend vond, maar waarvan men dacht in Zuidoost-Azië wat het eigenlijke nut was, zoals de “donderstokken”. Moorden, bleek het antwoord. Heel veel moorden. Indo-China kon moeilijk alleen door Fransen gesteund worden. Er moesten natuurlijk hielenlikkende volgelingen komen die genade- en gewetenloos waren en veel wilden verdienen. Zij kregen vertrouwen, en zij kregen ook internationale berichten te zijn, om te verzwijgen en te ontkennen voor de gemiddelde Aziaat. Toch, diep in hun hart, vanwege de macht die ze al hadden, en de Fransen die ze niet aanstonden vanwege het veel te laat uitgevonden deodorant dat er nog niet was, wilde men de Fransen weg hebben, en onafhankelijk worden. Na het lezen van de berichten dat Frankrijk en alle andere koloniën dat ze hun koloniën moesten afstaan, zette dit aanzet tot handelen. Het moment was gekomen! Toch was er een probleem, want men kon moeilijk diverse paleizen binnenstormen met deze “donderstokken” en schreeuwen van dat het Pasen is dat het land Indo-China wordt uitgeroepen. Nee, het was erger.

• A: Frankrijk had een te groot leger, zij hadden tegelijkertijd ook bijna alle wapens.
• B: Het land Indo-China was de wel allerlaatste optie voor verschillende kampen, omdat die apart onafhankelijk wilden worden en niet onder één dak terecht wilden komen.
• C: Men had geen omkoopmiddel.

De plannen lagen dood. Men leek verloren. Toch vergaarde de loempia langzaam landelijke bekendheid in de regio Vietnam. Het recept werd verspreid, maar de volledige legende van de macht van de loempia werd nooit opgemerkt. Deze bleek op de achterkant van het originele exemplaar te staan. Men ontdekte sneller en sneller de macht van de loempia en dit bereikte ook de hogere Vietnamese legerleiders. Zij hadden een antwoord gekregen voor antwoord C. De loempia, het recept tot succes – een recept, juist of onjuist gebruik van de ingrediënten en een verschil tussen een goede afloop en een slechte afloop. De spanningen waren hoog gespannen en de Vietnamese legerleiders gingen aan tafel met de Franse hoge piefen. Men serveerde de loempia’s met extra saus als blijk van waardering. De Fransen bedankten de bedienden en men wilde net een hap nemen, vlak voordat een Vietnamese legerleider de legendarische woorden “wij willen geen kolonie meer zijn” uitsprak en een Franse hoge pief zich hierdoor in een loempia verslikte en dood op de grond viel. De chaos was groot, maar de dader bleek in 2004 na een lang onderzoek de gestikte Fransman zelf te zijn omdat hij niet goed kauwde. Toch wist men dit anno 1954 niet, en de Fransen voerden oorlog tegen een opeens verschenen groep van opstandige Vietnamezen die een onafhankelijk land wilden. Dit pikten de Fransen niet en de oorlog was begonnen. Frankrijk kreeg nu nog een oorlog te verduren, na die van de Tweede Wereldoorlog. Uit Vietnam kon Frankrijk geen troepen meer krijgen want alles was tegen Frankrijk gekeerd. Zelf was Frankrijk half bezet geweest door Nazi-Duitsland en zowaar nadat de Wereldoorlog aan een einde kwam verklaarde Frankrijk, dat compleet gesloopt was door deze Wereldoorlog, de onafhankelijkheid, alleen wist men in Frankrijk niet wát men precies erkende. Ook al was probleem A opgelost, toch was B nog volop bezig – men kon de grenzen niet bepalen. Toch koos men maar door koek en eieren (spreekwoordelijk, want daar zou men spreken van pinda’s en rijst) om in een wereldkaart van de Fransen een paar krassen te maken en uit te spreken: “Dit zijn de grenzen van nu af aan, maar welk stuk land van wie is zoekt u zelf maar uit”. Verrassend genoeg kwam hier snel een einde aan, het ene gebied werd het hedendaagse Cambodja, het andere gebied werd het hedendaagse Laos, het andere Thailand en ten slotte nog een gebied Vietnam. Frankrijk kon zo de schade in rust, zonder het gezeur van de Aziaten, van eigen land, op zich nemen.

Vanaf dit moment was er sprake van Vietnam, maar er was een probleem – er was geen regering. Men was in chaos en men leefde tot er een mogelijk antwoord zou komen in een anarchie.

Ho Chi Minh

Op zoek naar de loempia's...

Opeens, kwam daar een wijze man (althans, zo leek hij), met een baardje, een omlopende snor en redelijk lang haar. Zijn naam was Ho Chi Minh. Hij was een communist, en kwam uit de Sovjet-Unie voor een communistische leer, om Vietnam voor zich te krijgen. Hij begon het idee van het communisme al snel te promoten. “In Cuba rolt men de sigaren, en in Vietnam rolt men de loempia” werd de strijdkreet en deze werd razend populair. Dit hield in dat de door hun o zo geliefde loempia een mooie plaats leek te krijgen binnen het land. Vietnam leek een roodskleurige toekomst tegemoet te gaan.

Echter, Frankrijk mocht Vietnam wel onafhankelijk gemaakt hebben, maar echt gerust waren ze niet van de huidige situatie in Zuidoost-Azië. China werd al een communistische staat en het communisme zou dan zo ook door kunnen dringen tot andere Aziatische landen, die bekend stond als de dominotheorie. Frankrijk had zich intussen al goed hersteld, maar omdat men wat schichtig was, stuurde men een groep Amerikanen richting Vietnam, uit angst van hoe de Vietnamezen zouden reageren. De Amerikanen werden hartelijk ontvangen met een loempia. Dit vonden de Amerikanen al iets vreemds, maar dat maakte nog niets verdacht. Dit kwam echter wel opdoemen toen men hamers en sikkels te zien kreeg met sterren. Men begon zenuwachtig te worden en na de vijfde loempia kreeg men nieuws te horen en men was erg spijtig dat men snel moest afbreken om naar huis terug te gaan. De Vietnamezen waren echter niet dom, en de Vietnamezen in het noorden van Vietnam, waar Ho Chi Minh intussen al zeer veel aanhangers wist te winnen, wisten van diezelfde Ho Chi Minh dat Amerika precies het tegenovergestelde was van wat hij wilde – het communisme. Het kapitalisme was fout, en men liet de Amerikanen maar gaan, in de hoop dat ze nooit meer terug kwamen en Vietnam met rust lieten. Dit bleek een verkeerde inschatting te zijn.

Loempiaoorlog

In de Verenigde Staten werden het schokkende nieuws enorm slecht ontvangen. “Daar koopt men het volk rustig om met loempia’s en denken dat het nog voor vrede zorgt ook!” heerste het. Men was snel klaar. Dit moest stoppen. Het communisme had een handpalm bereikt die een rechtopstaande verticale positie in de lucht had bereikt. De Koude Oorlog was al fel aan de gang met o.a. de recent gebeurde Cubacrisis, maar het kon schijnbaar erger. Toch waren de Amerikanen niet dom, en zij wisten van de Amerikanen die daar waren dat de communisten alleen het noorden veroverd hadden, en dat het zuiden nog relatief rustig was. Ook al stonden de Verenigde Staten bekend als drijfveer tegen het communisme, maar toch was men er niet gerust op. Men had al een tijdje terug de oorlog op het schiereiland Korea gehad, die ook uit de klauwen liep en als resultaat had dat Korea half communistisch werd – terwijl men ingreep – onder het genot van de kimchi. Toch kon het zo niet door blijven gaan. Het was een oorlog, een Koude Oorlog, en ook die moest overwonnen worden. Het kwaad moest worden uitgeroeid, ook al zou het zeer moeilijk zijn. Men besloot om alsnog een oorlog aan te gaan, want met “die duivels” viel natuurlijk niet te praten. Het resultaat: een bloedbad, en het zuiden van Vietnam werd veroverd op een agressieve wijze.

Vietnam werd net als Korea verdeeld, alleen de verdeling opzettelijk in Vietnam en een onverwacht resultaat in Korea. Niemand wist hoe het af zou lopen, ook al verliep het in eerste instantie vrij rustig, al was het volop in de strijd.

Algeheel Loempiaverbod (Nhìn chung, Ban nem rán)

AAARGH!! HAMBURGERS!!!

In het zuiden bedacht men plannen om de wortel van het kwaad te slopen in Vietnam, namelijk zijn geheime wapen. De loempia. Hier hadden de Verenigde Staten natuurlijk de hamburger voor, want wat zijn nu de Verenigde Staten zonder fast-food restaurants? Deze werden op een relatief grote schaal ingevoerd in Zuid-Vietnam om de mensen van de loempia te helpen en hun commerciële voedsel te kopen. Dit bleek een mislukkeling. Noord-Vietnam lacht in haar vuistje, terwijl zij wapens uit de Sovjet-Unie en China aangeleverd kregen om een evenwichtig tegenwapen te maken tegen hun vijand die hun had binnengevallen, ook al deed men vrij weinig behalve Amerikanen wegjagen. Alleszins bleef het een kat en muis spel van bombardementen en voedselgevechten. Terwijl de loempia’s van Ho Chi Minh qua populariteit groeiden, nam het aantal hamburgers qua verkoop af – erger nog, het viel nog meer tegen dan het al was. De westerse levensstijl was vreemd aan die van de Vietnamezen. Men wilde dit niet, maar wat wil je, onder veroverd gebied. In principe werd het land geregeerd door Vietnamezen zelf, alleen dienden zij als sokpop van de Verenigde Staten om het Noorden voorgoed in te claimen en de vrede te tekenen. Men besloot uiteindelijk met veel pijn en moeite om grote stappen te nemen. Men besloot de loempia in het Zuiden te verbieden, en als een “vredepoging” in het geheim om een saus genaamd “napalm” en “Agent Orange” richting het Noorden te sturen. Napalm stond in eerste instantie bekend als een zeer pikante en scherpe saus, die een tijd na zijn intrede beter omschreven zou kunnen worden als bijtend, en Agent Orange roeide alles wat op groente leek uit, inclusief bomen en planten als men niet uitkeek, maar wat is oorlog voeren zonder vals spelen en mensgruwelijke activiteiten uitvoeren? Omdat het Noorden nauwelijks veranderde besloot men dan maar om deze tactiek toe te passen – nog agressiever dan eerst, en nog feller, gezien de napalm die als een felle nasmaak had na alles eerst weggevreten te hebben, op sterven na dood, maar dat had ik beter niet kunnen zeggen van de geheime dienst.

De Loempiaroute van Ome Ho (Nem rán cuộn đường Bác Hồ)

Een Loempiakar van loempiaboer Ome Ho.

Het verbod op de loempia’s in Zuid-Vietnam lag erg zwaar op de maag voor de Vietnamezen in het Zuiden, en men wilde de loempia terug. Men wist dat ze zowat als heilig beschouwd worden in het Noorden met “loempiaboer” Ho Chi Minh. Dit gaf veel Zuid-Vietnamezen de wil om naar het Noorden te vertrekken, wat precies het tegenovergestelde was van wat er in Mofrika het geval was. Dit was voor Noord-Vietnam geen nieuw nieuws, dat de loempia’s bij de vijand verboden werd, en omdat het oorlog was, en zij ook voor de overwinning aan het knokken worden d.m.v. het leger en simpele rijstboertjes die in de nacht huurmoordenaars bleken. Nog meer slecht nieuws kwam nog vlak daarvoor: Ho Chi Minh overleed opeens in 1969. Noord-Vietnam voelde zich even verslagen, maar men moest doorvechten. Zij bedachten een tactiek die later te naam zou staan als de Ho Chi Minh-route, waarin een groep soldaten en andere vrijwilligers met loempiakarren die allemaal portretten met het hoofd van Ho Chi Minh bevatten loempia’s gingen verkopen. Dit gebeurde natuurlijk niet zomaar als er ook nog eens soldaten bij aan te pas kwamen, hoewel dit niet het enige was. In plaats van dwars door Zuid-Vietnam te trekken, besloot men door het inmiddels ontstane Laos en Cambodja te gaan, landen die links van Vietnam op de kaart lagen, en zo Zuid-Vietnam bijna volledig in te dammen en de loempia’s zo het land binnen te smokkelen. Dit gebeurde natuurlijk niet in één dag, maar toch gebeurde het. In in het felst van de nasmaak van de napalm, de geruïneerde bossen en wanhopige mensen kwam er een onverwacht aantal loempia’s naar de kant van Zuid-Vietnam. Dit roeide het aantal hamburgers en andere Amerikaanse etenswaren snel uit, en de Verenigde Staten werden weer verslagen door het communisme. Zuid-Vietnam ging op in Noord-Vietnam, de loempiabanner ging hoog te lucht in, en het was herstellen geblazen van de napalm, om over te stappen naar de gewone chilisaus.

Geografie

Vietnam ligt in Zuidoost-Azië, als een lange strook aan de kust, gelegen aan de buurlanden China, Laos en Cambodja. Door deze ligging is Vietnam ingesloten door alle Indo-China landen en grote broer China. Vietnam heeft de vorm van een soort laars, net als Italië, maar de Vietnamese laars is taboe volgens Greenpies omdat er slaven onvrije omstandigheden aldaar zijn (wat natuurlijk onzin is volgens Vietnam, want men vindt 24 uur werken, geen eten en continu stok- en zweepslagen pas niet vrij) en de laars veel te dun en misvormd is om er een been door te laten passen. Het land is bezaaid met bergen, bomen, mortiergranaten, meertjes, hutjes, ruïnes, verbrand hout, wrakken, en gaten in de grond. Dit komt uiteraard door de Loempiaoorlog, door het Grote Geweld dat daar gaande was. Dit wilt echter niet zeggen dat de Loempiaoorlog dan ook direct de oorzaak was van alle bomen, bergen, struikjes, meertjes en huisjes die er in Vietnam te vinden zijn. Ook is Vietnam volgezaaid met mensen (wel 87 miljoen!), die nog steeds opgepropt zitten, alleen maar om grote lege gebieden volgezaaid met granaten geruïneerd hout, en dode mensen te ontwijken en vermijden.

Politiek

Vietnam heeft nauwelijks vrienden. China, de medecommunist, is in ruzie met het land, omdat Vietnam land ingepikt zou hebben in de Zuid-Chinese zee, en omdat Vietnam opdrachtgevers van China afpakt sinds óók Vietnam de vrije gecontroleerde markteconomie openden. De enige vriendjes die Vietnam heeft, zijn Laos (ze moeten immers toch ergens mee bevriend zijn, naast de Immer Vrolijke, Vriendelijke, Democratische, Nooit Onderdrukkende, Gelijkgezinde, Verenigde Republiek Korea, de stumpers), de Vriendelijke, Aimabele, Trouwe, Vrolijke, Spirituele, Solidaire en Niet-militaire Republiek Korea, en Cambodja, omdat zij samen ooit in één schuitje zaten met Frankrijk. China beschouwt Vietnam nog steeds als een "Bolwerk van Chinezen" die "een verneukte volm van Chinees spleken".

Sport

Klootschieten, kegelstoten en boerengolf raakte in de 20e eeuw een beetje uit de gratie in Vietnam, maar Vietnamezen zijn druk bezig met een paar nieuwe sporten. Saté-eetwedstrijden zijn erg populair bij een dikke laag van de bevolking, terwijl het merendeel toch kiest voor teenslipper-meditatie, alhoewel dat door Vietnamezen bekritiseerd wordt omdat het geen sport zou zijn.

Zie ook

• Azië
• China
• Communisme
• Loempia