Bastille
| Bastille | ||
| ||
| De Bastille. De burcht dan, niet de band. | ||
| Algemene informatie | ||
| Geboren | 14 juli 1789 | |
| Geboorteplaats | Parijs | |
| Nationaliteit | Verenigd Koninkrijk | |
| Bekend vanwege | Bastille schijnt een soort "muziek" te spelen. | |
“"Bastille" is niet "best stil".”
“Bijna net zulke grote artiesten als ik.”
Bastille is een Britse indierockgroep, opgericht in 1789.[1] Bastille is vanwege haar lange bestaan getuige geweest van vele verschillende gebeurtenissen in de wereldgeschiedenis. Aangezien de groep haar inspiratie haalt uit de grote gebeurtenissen die ze meemaakt, zal een geschiedkundig onderlegde toehoorder in vele liederen historische ontwikkelingen kunnen herkennen. Vele van deze liederen zijn samenwerkingen met andere artiesten geweest.
Geschiedenis[2][bewerken]
Ontstaan[bewerken]
In het jaar 1787 na Christus studeren enkele Britse studenten aan de Université du Paris af in het vak Informatie- en Communicatietechnologie. Deze vier mannen, allen afkomstig uit Londen, is in de voorbije vier jaar een hechte vriendengroep geworden. De heren hebben een voorliefde voor muziek, en besluiten, alvorens de arbeidsmarkt nader te verkennen, de muziekwereld éérst een kans te geven. De aanvankelijke rolverdeling binnen de groep is als volgt:
- Dan Smith: Voorman, zang, vleugel en slagwerk.
- Kyle Simmons: Achtergrondkoor, viool, vleugel en slagwerk.
- Will
FarqwFarqueFark"Varkentje": Achtergrondkoor, vleugel en slagwerk. - Chris "Woody" Wood
pecker: Dirigent, contrabas, vleugel en slagwerk.
In de eerste jaren na de oprichting draagt de band nog geen naam. Aangezien de bandleden weinig muzikale kennis hebben, en dientengevolge geen repertoire samen kunnen stellen, besluit men liederen te improviseren. De inspiratie haalt men uit recente ontwikkelingen in de politiek. Zo brengt de band in 1788 een lied ten gehore naar aanleiding van het bijeenroepen van de Staten-Generaal door Lodewijk XVI.[3]
Franse Revolutie[bewerken]
Wanneer op 14 juli 1789 het fort de Bastille wordt bestormd, begint de band zichzelf Bastille te noemen. Ter ere van de nu onstane Franse Revolutie speelt de band in hun eerste jaren enkel Franse volksmuziek. Zo componeert de band naar aanleiding van de mars van Franse troepen uit Marseille naar Parijs de Marseillaise, een vrolijk liedje, dat tegenwoordig dienst doet als Frans volkslied. De Fransen, als het trotse volk dat ze zijn, voelen zich zo vereerd door de vernoeming van de buitenlandse band, dat de naamgevingsdag voortaan de nationale feestdag van de Franse Republiek wordt: quatorze julliet.
Naast muzikaal slecht onderlegd, zijn de heren van Bastille tevens politiek zeer geëngageerd. De leden van de band stellen zich verkiesbaar, en worden verkozen tot volksvertegenwoordiger in de Franse Assemblé Nationale, het toenmalige parlement van Frankrijk. De heren zijn niet de enige kunstenaars die zich politiek opwerpen voor het volk; de schilder Jacques-Louis David is tevens verkozen tot lid van de Assemblé, en wordt in de hieropvolgende tijd een zeer goede vriend en bondgenoot van de heren van Bastille.
Tijdens de Terreur, het schrikbewind van Maximilien Robespierre, volgen de heren van Bastille de nieuwe radicale stroom van de Revolutie; enig politiek opportunisme is de mannen nooit vreemd geweest. Tijdens de Terreur zullen de heren vele slachtoffers naar de Guillotine geleiden. Zeker Chris Wood ontpopt zich tot een ware radicaal. De nieuwe golf executies die volgt om de daders van de Terreur te straffen weten de mannen ternauwernood te ontspringen.
Wanneer Napoleon Bonaparte aan de macht komt in 1799 wordt hun tot dusver meest populaire lied, de Marseillaise, na enige tijd verboden, omdat het symbool zou staan voor het verzet tegen de nieuwbakken keizer. Politiek opportunisme is Bastille zoals gezegd niet vreemd, dus al snel snapt de band dat ze muziek zouden moeten maken ter ere van Napoleon, om onder de censuur uit te komen en hun Franse fanschare te kunnen dienen. De band schrijft in 1803 "Eroica" ter uitvoering van dit doel. Het is een samenwerking met een andere populaire pop-artiest van die tijd, Ludwig van Beethoven. Het gerucht gaat echter dat Beethoven nooit van Bastille gehoord zou hebben.[4] De regeerperiode van Napoleon bleek echter beperkt houdbaar. Wanneer hij in 1815 definitief verslagen wordt, doet Bastille wederom aan stuivertje wisselen; samen met het Zweedse componistencollectief Abba wordt het lied "Waterloo" ten gehore gebracht.
Duitse periode[bewerken]
Na de tijd waarin Bastille zich bemoeide met de Franse politiek, besluit de band dat haar glorietijd in het land erop zit. Als ware legendes verlaten de mannen het land der croissants, en vertrekken ze naar de Duitse landen, destijds nog een versnipperd gebied. Deze koninkrijkjes zijn nog onontgonnen; een band als Bastille kan hier nog anoniem over straat. De bandleden houden zich voor dit spoedig te doen veranderen.
In 1830 kijken de mannen van over de grens toe hoe België zijn onafhankelijkheid van Nederland verkrijgt. Bastille schrijft helemaal niks, want de band acht België niet relevant genoeg voor een lied.[5] Later verklaarde Kyle Simmons dat ze zich daar sterk in hadden verkeken: "niemand achtte België als land groots genoeg om een talent als Kabouter Plop voort te kunnen brengen, laat staan Mega Mindy en Piet Piraat!"
Bastille, dat aanvankelijk in het Rijnland verblijft, wordt direct verliefd op hun nieuwe thuisland. In 1840 schrijft Chris Wood daarom een gedicht aan de zuidelijke landen van het Duitse gebied. Dit gedicht, Die Wacht am Rhein, bezingt de liefde voor de Rijn en de omringende Duitse gebieden.
In 1848 ontwaken de verworpenen der aarde ontwaken, en Karl Marx publiceert het Communistisch Manifest. Bastille ziet niks in het communisme, maar heeft toch door dat er in deze stroming veel commerciële potentie zit. De band neemt niet veel later de Internationale op. Dit lied zou nog door de geschiedenis blijven galmen tot vandaag de dag; nog altijd zijn er landen waar het uiterst populair is.[6]
Ondertussen wordt het gedicht Die Wacht am Rhein steeds populairder in de Duitse landen. Om haar populariteit in het gebied te doen uitdijen, zet de band het op muziek.
Neergang[bewerken]
Wanneer de band in 1855 erachter komt dat cocaïne is uitgevonden, beginnen de heren met het experimenteren met drugs. Dan Smith beschrijft de eerste keer dat het goedje gebruikt wordt.
“Na het snuiven van een lijntje of hoopje word ik vervuld van een uiterst aangename warmte. Een buitensporige geilheid neemt bezit van me en zet me aan tot hyperseksueel gedrag. Het is onmogelijk me in die staat nog fatsoenlijk te concentreren op de meeste andere activiteiten. Schrijven en lezen lukt niet meer.
Als ik de afwas in die staat nog even wil doen, kan je de klok erop gelijk zetten dat er minimaal één glas of bord breekt. Werken in dit pornografisch universum waarin coke me heeft doen belanden is onmogelijk. Met elke nieuwe nack word ik als een spons volgezogen met meer hitsige gevoelens. Zal jullie verdere details besparen maar het is zo onaards lekker dat ik regelmatig een etmaal me in dit genot gestort heb.”
De heren van Bastille raken compleet verslaafd aan de drug. Samen met Eric Clapton neemt Bastille een lofzang op. De verkoopcijfers van de single zijn gigantisch en het geld komt met kruiwagenladingen naar binnen. Datzelfde geld gaat overigens ook met vrachtwagenladingen de deur uit, aan coke, drank en hoeren. In de band begint het in de jaren 1860 te rommelen. Ruzies lopen hoog op. In 1866 bezingt Bastille samen met ACDC nog de uitvinding van het dynamiet, maar in de band ontstond ondertussen een explosieve sfeer.
Bastille, een inmiddels beroemde band in het land waar het inmiddels 45 jaar verblijft, wordt in 1871 gevraagd om een lied te schrijven voor de éénwording van het Duitse Keizerrijk. De band negeert het verzoek van de regering, waarna ze nogmaals dringend verzocht worden een lied te schrijven. Ook dit verzoek blijft onbeantwoord. Als de regering vervolgens een derde maal erop aandringt dat Bastille een lied schrijft, brengt de band het lied Du hast uit, een protestlied tegen de regering.[8]
In Duitsland raakt Bastille uit de gratie. Geen platenmaatschappij wil in de komende jaren nog iets te maken hebben met Bastille. Aangezien al het geld op is door de drank, drugs en protituees, kan Bastille niet terug naar Frankrijk of Engeland, en in 1889 zal het 't honderdjarig bestaan vieren in een land waar het veracht wordt. Bastille bezingt nu uit wanhoop dat het niet weet waar het heen moet gaan. Hiermee doen de mannen tevens wat ze 59 jaar eerder hebben verzuimd: de plaat wordt naar België vernoemd. Deze zullen ze pas in 1982 uitbrengen voor het goede doel.
Vanwege de status van Bastille als band in ballingschap, is er over de volgende tientallen jaren niet veel bekend. Aangenomen wordt, dat de leden van de band in hun villa zitten, een leven leidend van seks, drugs en Rock 'n Roll, maar hoeveel er klopt van dit beeld is onduidelijk.
Wederopstanding[bewerken]
Feit is wel, dat Bastille pas in 1914 weer van zich laat horen. Wanneer het de verschrikkingen ziet die de Eerste Wereldoorlog veroorzaakt, neemt de band One op, onder de artiestennaam Metallica.[9] Het nummer wordt een gigantische hit. Wanneer Bastille bekend maakt dat zij de uitvoerend artiesten zijn van het lied, reageerde men geschokt. Men had niet verwacht dat Bastille in staat zou zijn om een dergelijk meesterwerk te componeren na al die jaren bagger en majesteitsschennis.
De band zou het rustig aan blijven doen met het opnemen van nieuwe muziek, al zou het wel wat muziek uitbrengen die het tijdens de radiostilte geschreven en opgenomen had. Zo kwam eind 1914 een nummer uit dat eerder was opgenomen met Franz Ferdinant: Always Ascending, over de tocht van de Oostenrijkse kroonprins naar de hemel.
In 1918 worden de mannen van Bastille, vanwege hun jarenlange ervaring als politici, uitgenodigd als adviseurs bij het opstellen van het Verdrag van Versailles. Zo kwamen de mannen van Bastille ruim 100 jaar na de Franse Revolutie weer terug in het verblijf van de Franse koning.
Wanneer Bastille in 1936 in een bar in Hamburg het lied Gay Bar ten gehore brengt, samen met Electric Six, valt dit niet in goede aarde bij de NSDAP.[10] De heren van Bastille besluiten na hun verblijf van 106 jaar dat ze zich niet meer welkom voelen, en vertrekken naar de Sovjet-Unie, in de hoop hier wat meer te leren van de plaatselijke cultuur.
Bastille is in 1945 getuige van het einde van de Tweede Wereldoorlog, en het ontstaan van de Koude Oorlog. Hoe meer de temperatuur tijdens de Koude Oorlog daalt, hoe meer de leden van de band zich zorgen maken om de situatie tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie. Wanneer in 1961 de Berlijnse Muur wordt gebouwd krijgt de Sovjet-Unie een storm van kritiek over zich heen. Bastille schrijft een lied om begrip te vragen voor haar nieuwe moederland: Over de Muur.[11]
1974 is het jaar waarin het Nederlands voetbalelftal nèt geen wereldkampioen wist te worden. Bastille, dat zich nog steeds verbonden voelt met (West-)Duitsland, schrijft vanachter de muur Schade Holland, alles ist vorbei. Het lied wordt in Nederland geen hit.
Wanneer de band 200 jaar bestaat, komen de bandleden weer bijeen, om in 1989 bij het vallen van de Berlijnse Muur op te treden.
Dat zou tevens het laatste bijeenkomen van de band worden tot 2010, wanneer de hitsingle Pompeii wordt opgenomen.
Muzikale analyse[bewerken]
De muziek van de band wordt gekenmerkt door de tekstuele creativiteit. Zo wordt in hun meest bekende nummer, "Pompeii", voortdurend een literaire vinding gerepeteerd:
EH EH OH, EHOH, EH EH OH, EHOH, EH EH OH, EHOH, EH EH OH, EHOH...
Over de precieze betekenis van de tekst zijn literaire analytici het nog niet eens, maar vast staat dat het iets te maken moet hebben met de diepere betekenis van het hebben van een "identiteit", en op welke manier de filosofie invulling zou moeten geven aan dit gegeven.
Voetnoot[bewerken]
- ↑ "Indie" betekent dat de groep "independent", dus "onafhankelijk is, aangezien ze zo verdomde veel geld vangen voor die pestmuziek van ze dat ze niemand meer nodig hebben.
- ↑ "Geschiedenis" heeft in dezen een meervoudige betekenis. Aangezien Bastille vele ontwikkelingen die de historie rijk is heeft mogen documenteren, kan dit kopje verwijzen naar zowel de geschiedenis van de band zelf, alswel de geschiedenis van de laatste 250 jaar van de wereldgeschiedenis.
- ↑ De bladmuziek is spijtig genoeg verloren gegaan, maar een toehoorder omschreef het stuk als "onbeluisterbare kutmuziek".
- ↑ Een mogelijke verklaring hiervoor is het feit dat Beethoven doof was.
- ↑ Hierom moet het land het doen met het sterk inferieure Brabançonne.
- ↑ Vooral in Noord-Korea wordt het liedje veelvuldig ten gehore gebracht op feesten en partijen.
- ↑ Het interview met Smith, onder de schuilnaam "Snowblind", is online gedocumenteerd.
- ↑ In de tekst van het lied beschrijven de heren van Bastille hun negeren van het verzoek van de regering:
Du hast mich gefragt und ich hab nichts gesagt. - ↑ De band wilde om duidelijke redenen niet onder hun eigen naam op hoeven treden.
- ↑ In het lied wordt bezongen hoe de hoofdpersoon de toehoorder mee wil nemen naar een gaybar, en daar al diens geld wil uitgeven. Nazi's zijn echter notoire gieren en reageerden als door een wesp gestoken.
- ↑ In dit lied bezingt de band dat de vogels het in Oost-Berlijn prima naar hun zin hebben, dus dat ze niet begrijpen dat iedereen zo moeilijk doet.
Aart Lus & Ed Lip · Adolf · Bastille · The Beatles · Johann Sebastian Bach · Frans Bauer · Ludwig van Beethoven · Marco Borsato · BZN · Frédéric Chopin · Deadmau5
André van Duin · Jan van Eyck & De Vlaemsche Primitieven · Edvard Grieg · Floppers · K3 · Kings Of Leon · Koda Kumi · Looden Zeppelin · Bobert Marley · Meat Loaf · Metallica
Wolfgang Amadeus Mozart · Nirvana · Normaal · One Direction · O’G3NE · Pantera · Pink Floyd · Prince · Red Hot Chili Peppers · Elvis Presley · Queen · The Rolling Stones
Frank Sinatra · Marianne Weber · Megadeth · Slayer · Slipknot · Stalin · Tokio Hotel · Urbanus van Anus · Vermeer & Verminder · Richard Wagner · The Who · Barry de Wit · YUI