Eerste Wereldoorlog
| Eerste Wereldoorlog | ||||
 | ||||
| Datum | 1914-1918 | |||
| Locatie | Overal | |||
| Resultaat | Heel veel doden en een paar grote machtsverschuivingen | |||
| Casus belli | Het bloedbad dat Franz Ferdinand aanrichtte in Sarajevo | |||
| Strijdende partijen | ||||
| ||||
“Daar werd dus geschoten”
“De Eerste Wereldoorlog kwam voor de Tweede”
“Het was nogal stilletjes op het Westelijk front”
De Eerste Wereldoorlog was de ergste oorlog die de wereld ooit gekend heeft. Het was trouwens ook nog de meest nutteloze oorlog, de eerste moderne oorlog en de eerste oorlog op wereldschaal ooit. Klinkt als een flink oorlogje, hè? Nou, dat was het ook. Eigenlijk was de Tweede Wereldoorlog een lief potje stoeien in een zandbak naast de eerste. Veel mensen weten dit niet omdat ze gehersenspoeld zijn door de verhalen van mensen die de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt. Een andere reden dat de Eerste Wereldoorlog veel leuker was dan de Tweede is omdat je geen rekening hoeft te houden met de opvattingen in je eigen land over wat er gebeurd is (de Holocaust, troostmeisjes, dat soort zaken). Iedereen die de Eerste Wereldoorlog meegemaakt heeft is toch dood, dan maakt het opeens niet meer uit wat je er over zegt. Maar goed, genoeg gebazeld. Het is tijd om u het verhaal te vertellen dat deze oorlog waard is.
Oorzaken[bewerken]
De Tweede Wereldoorlog barstte los omdat een één of andere enge man met een lelijk snorretje een onbeduidend landje binnenviel. Klinkt vrij afgezaagd, niet? De Eerste Wereldoorlog daarentegen had wél leuke redenen om uit te breken. Meerdere redenen, vraagt u? Ja, meerdere redenen. De Eerste Wereldoorlog had namelijk drie oorzaken en ook nog eens één aanleiding! We beginnen met oorzaak één.
Frans-Mofse ruzies[bewerken]
Een tijdje voor de Eerste Wereldoorlog begon, hadden de Fransen en de Moffen al een hoop leuke oorlogjes gevoerd. De laatste oorlog was gewonnen door de Moffen. Als gevolg van de oorlog moest Frankrijk een lapje grond, Elzas-Lotharingen genaamd, aan Mofrika afstaan. De Fransen vonden dit natuurlijk verschrikkelijk en ze zinden op wraak. Dit geeft trouwens goed aan hoe verwend de Fransen destijds waren; ze hadden 25 procent van de hele wereld gekoloniseerd en toch maakten ze zoveel kabaal over een klein stukje grond. De Fransen wilden maar al te graag de Moffen overhoop knallen en hun Elzas-Lotharingen terugeisen. Ze hadden alleen een klein probleempje: ze wilden hun handen niet vuil maken. Frans als ze waren zaten ze eigenlijk veel liever thuis lui wijn te zuipen en gore kaas te vreten. De Fransen moesten dus iemand omkopen, maar ze hadden al hun geld al uitgegeven aan dure kleertjes. De Fransen peinsden en vergaderden over hun "meesterlijke wraakplan". Ondertussen waren de Moffen - voor het geval dat de Fransen weer eens oorlog gingen voeren - druk bezig met al het geld dat ze verdienden aan hun knallende industrie te steken in het ontwikkelen van nieuwe wapens zoals de bazooka en de herdershond. Zo, dit is al een hele goede reden om oorlog te gaan voeren, denkt u waarschijnlijk. Als dat inderdaad het geval is, vragen we u alstublieft op te houden met dat eeuwige cynische geleuter, het is gewoon niet grappig! Nou ja, tijd voor oorzaak twee.
Koloniaal gezeur[bewerken]
Zoals we al eerder gezegd hebben, had Frankrijk vóór de Eerste Wereldoorlog 25 procent van de hele wereld gekoloniseerd. De Engelsen hadden nog meer, namelijk 40 procent. De Moffen daarentegen hadden helemaal niks gekoloniseerd. De Moffen vonden hier helemaal niks aan en wilden ook een paar kolonies. Er kwam een rare Mof op het idee om Spanje te koloniseren. Het enige probleem was dat als je vanuit Mofrika naar Spanje reist, je eerst door Frankrijk heen moet. Om een land te koloniseren moet je het eerst militair onschadelijk maken. Als ze met een militaire delegatie door Frankrijk zouden reizen zou er sowieso een oorlog uitbreken. Niet dat oorlog tegen de Fransen zo eng is (de Fransen hadden tot op dit punt nog nooit een oorlog gewonnen), het probleem was dat Engeland een samenzwering met Frankrijk had gesticht voor het geval de Moffen een van de twee landen aan zou vallen. De Moffen stonden voor een groot dilemma. Ondertussen waren de Engelsen achter de rug van alle andere landen in de wereld om, bezig met een gigantische wapenproductie en het trainen van barbaarse soldaten uit hun koloniën; dit deden ze natuurlijk om hun strijd om de hele wereld te veroveren voor te bereiden. In West-Europa was er dus genoeg aan de hand. Maar de oorlog begon in Oost-Europa, want daar was nog méér aan het handje. Hier komt oorzaak drie.
Oostblokgedoe[bewerken]
De grote Sovjet-Unie, een communistisch paradijs, geboren uit veel Oost-Europese landjes, was nog maar net gesticht. Tsaar Lenin was alleen niet tevreden met zijn land; als een echte Rus wilde hij niks anders dan meer, meer en nog véél meer. In principe was Lenin een pacifist die er niet van hield door middel van grof geweld andere landen te annexeren; hij was meer een man van vieze praatjes. Ondertussen echter was de Borduurse generaal Plekszy-Gladz met zijn intimiderde leger bezig met een vurige veroveringstocht. De Borduren hadden Bulgarije, Roemenië en Syldavië inmiddels al onder de voet gelopen en ze hadden nu hun zinnen gezet op Griekenland. Op dit moment bestond er naast Bordurië en Rusland trouwens nog een andere grote grootmacht, genaamd Oostenrijk-Hongarije. Oostenrijk en Hongarije hadden ooit samengewerkt om Joegoslovenië te veroveren en dit beviel ze zó goed dat ze maar besloten om samen een land te blijven. Oostenrijk-Hongarije had later trouwens ook Tsjecho-Slowakije verpletterd en bezet. Toevallig waren alle slachtoffers van Bordurië en Oostenrijk-Hongarije landen die Lenin wilde annexeren voor zijn Sovjet-Unie. Lenin wilde per se voordat Griekenland de grond in ging al deze landjes bij zijn rijk voegen. Lenin (ja, weer Lenin ja) droeg al zijn spionnen in Oostenrijk-Hongarije en Bordurië op om de inwoners van die landen gek te maken met (gelogen) feitjes over hoe perfect alles in de Sovjet-Unie zou zijn en dat men een grote rebellie moest ontketenen tegen de gevestigde orde. De Russen zouden vervolgens op een vredige manier rust brengen. Koning Frans Jozef van Oostenrijk-Hongarije had dit plannetje door en was hier absoluut niet van gediend.
Oké, de koning is woedend. Dat kan maar een ding betekenen. Inderdaad: heel veel problemen. En dat waren de oorzaken, nu tijd voor de aanleiding.
Aanleiding[bewerken]
Frans Jozef had geen zin om oorlog te voeren en wilde eerst proberen de opstandige pro-Sovjet beweging af te schrikken. Het probleem zou bij de bron aangepakt moeten worden. Het hoofdkwartier van de rebellen, gelegen in Sarajevo, moest en zou ten onder gaan in een bloedbad! Om dit plannetje te realiseren deed Frans Jozef een beroep op Franz Ferdinand, een befaamd moordenaar die bereid was alles te doen voor zijn vaderland(en). Franz Ferdinand was meer dan vereerd toen hij in het kantoortje van de koning te horen kreeg dat hij zo een belangrijke klus mocht uitvoeren. Bescheiden was hij trouwens niet, hij beweerde dat hij gemakkelijk in zijn eentje met blote handen de hele pro-Russische beweging op kon rollen. Hoewel Frans Jozef Franz Ferdinand bewonderde en vertrouwde voor wat hij in vorige missies gedaan had, vond hij dit toch iets te hoog gegrepen en zette hij Franz Ferdinand met een paar flinke wapens en een paar handlangers op de trein naar Sarajevo. Eenmaal aangekomen wilde Franz Ferdinand het liefst zo snel mogelijk zijn taak afhandelen. Hij en zijn handlangers vermomden zich en vroegen de lokale burgers waar ze het hoofdkwartier van de pro-Sovjet beweging konden vinden. Door zijn meestervermomming en neppe accent wist Franz de boel voor de gek te houden en te ontcijferen waar het hoofdkwartier te vinden was. Hij liep het gebouw binnen en begon meteen als een gek om zich heen te knallen. Het bloed vloog in het rond en de doodskreten gingen als een mes door het hart van iedereen die ze hoorde, behalve dat van Franz Ferdinand. Terwijl zijn handlangers onder andere het politiebureau en het stadhuis van Sarajevo in de fik staken, vluchtte Franz Ferdinand te paard terug naar Wenen. Koning Frans Jozef was meer dan tevreden toen Franz Ferdinand aankwam in het paleis en kon vertellen dat hij samen met zijn drie (inmiddels dode) handlangers heel Sarajevo overhoop had gegooid. En net toen Franz Ferdinand de titel van koninklijke moordenaar (de hoogste titel die een moordenaar maar kan ontvangen) ontving kwam er een boodschapper de kamer binnen. Hij kwam het nieuws brengen dat de Russen een alliantie met Polen hadden gesloten en Oostenrijk-Hongarije de oorlog hadden verklaard, Koning Frans Jozef sputterde de woorden "Laat maar komen!" uit en viel flauw. De Eerste Wereldoorlog was begonnen!
Eerste jaren[bewerken]
De strijd barst los[bewerken]
Oké, de oorlog is begonnen. Lenin kreeg door dat zijn plannetje aan het mislukken was en kwam tot de conclusie dat hij zijn reputatie alleen nog maar kon redden door Bordurië en Oostenrijk-Hongarije aan te vallen; hierbij wist hij Polen te strikken om hem hierbij te helpen. Hoewel Frans Jozef het volle vertrouwen had in zijn eigen en het Borduurse leger, wilde hij toch liever geen risico's nemen en nodigde hij de Moffen uit om met hen mee te vechten. De Moffen zagen dit als een mooie gelegenheid om hun nieuwe wapens uit te testen en een paar Polen overhoop te knallen, dus sloten zij zich aan bij Oostenrijk-Hongarije en Bordurië. De Poolse cavalerie kon weinig uithalen tegen de Mofse herdershonden en bazooka's en ook de Russen ging het niet voor de wind in de strijd tegen Oostenrijk-Hongarije en Bordurië. Jammer voor de Moffen hadden de Engelsen en de Fransen een deal gesloten dat ze samen zouden vechten als de Moffen weer eens oorlog zouden voeren. Toen de Engelsen en Fransen aanvielen moest het Mofse leger terugtrekken uit Oost-Europa om hun grenzen te verdedigen. Er werd aan alle kanten een hoop herrie gemaakt en in het rond geknald, maar opschieten deed het niet echt. Koning Frans Jozef volgde de strijd op de voet en kwam tot de conclusie dat deze oorlog nooit gewonnen zou worden met grof geweld. De sleutel tot de overwinning was doordacht, vuil, strategisch en slim geweld. Hij pleegde een paar telefoontjes aan Schotse verzetsstrijders en sprak met Generaal Plekszy-Gladz af dat hij ondanks de moeilijkheden in de oorlog tegen Rusland Griekenland binnen zou vallen (iets dat hij al een tijdje van plan was). Frans Jozef leunde achterover in zijn luie stoel en wachtte geduldig op nieuwtjes van het front.
Lijden en afzien in het zicht van de duivel[bewerken]
Na een paar weekjes knallen en raggen kwamen een paar Mofse soldaten tot de conclusie dat vechten niet leuk is en doodgaan al helemaal niet. Dus, Mofs als ze waren, groeven ze een diepe kuil waar ze met z'n allen in gingen liggen. Toen de Fransen wakker werden stuurde ze meteen een paar verkenners naar de mysterieuze grote kuil die opeens voor ze lag. De verkenners kwamen nooit meer terug. De Fransen stonden voor een raadsel. Ondertussen waren de Borduren samen met de Oostenrijkers lekker bezig tegen de Russen. Tsaar Lenin, die nota bene zelf besloot de oorlog in te gaan, had totaal geen plan; hij dacht dat de Engelsen het vuile werk wel op zouden knappen, maar om een of andere reden lieten zij niks van zich horen. De Engelsen waren namelijk met man en macht aan het vechten met het plotseling gewelddadig opstandige Schotland. De Russen voelden zich vernederd en besloten massaal terug te trekken tot Siberië. Omdat Oostenrijkers van nature beter tegen de kou kunnen dan Borduren zetten ze de achtervolging in. De stokoude Borduurse generaal Plekszy-Gladz was na een maandje of twee raggen weer doodmoe en droeg het bevel over aan Vrazhynak Klahamor, de grote loden draak met een snor en een baard. Plekszy-Gladzs laatste woorden voor zijn lange slaap waren: "Klaha, jij bent nu de baas, zoek het maar uit." Dit bewijst trouwens wel hoe weinig verstand Plekszy-Gladz had (en trouwens nog steeds heeft) van moderne oorlogvoering. Het is de bedoeling dat je je tegenstanders vol met lood schiet, niet dat je een stuk lood het bevel geeft. Aangezien een stuk lood vrij levenloos is en geen bevelen uit kan delen stonden de Borduurse soldaten er alleen voor en vielen ze Griekenland maar binnen, dat waren ze toch al van plan. Inmiddels waren er een paar Fransen op het idee gekomen dat de geheimzinnige kuil gegraven was door de Moffen; als dit waar was zouden de Moffen er in moeten zitten en zichzelf opgesloten hebben! De Fransen sprongen massaal gewapend in de kuil om de Mofjes de genadeklap te verkopen. In de kuil vonden de Fransen voornamelijk leegte. Geen Moffen maar enkel aarde en een beetje licht dat doorscheen van boven: er was geen uitweg.
De truc van Von Schlieffen[bewerken]
Niet lang nadat de Fransen in de val gelopen waren doken de Moffen via een lange gegraven tunnel op in België. Hun commandant Alfred von Schlieffen was op het idee gekomen om met z'n allen in een gat te gaan liggen om vervolgens een tunnel te graven naar België en de Fransen daarna de kuil in te lokken door afwezig te zijn. Zo'n vergezocht en debiel plan kan eigenlijk alleen maar slagen, dus dat deed het ook. De Moffen zetten meteen de mars in richting Parijs. Ondertussen waren de Fransen allemaal weer uit de kuil geklommen en weer was er geen spoor van de Moffen te bekennen. De Fransen zagen het verdwijnen van de Moffen als een geschenk van God en wisten zeker dat de overwinning hun gegund was; ze stormen vastberaden het Ruhrgebied binnen, niet om te vechten maar om te winnen! Winnen was trouwens wat de Engelsen van Schotland gedaan hadden. De Engelsen waren meer dan witheet op de Moffen: "Eerst zetten ze ons op tegen onze Schotse broeders en vervolgens gaan ze oorlog voeren door weg te rennen en hun tegenstander te foppen, de laffe klootzakken. Dood ze!" De Engelsen vertrokken allemaal - nou, allemaal... eigenlijk niet meer dan een paar bezopen, domme rotjochies... half Engeland dus - zo snel als ze konden naar Frankrijk. In Frankrijk deden de Moffen het rustig aan - in de filosofie dat Frankrijk nog nooit een oorlog heeft gewonnen en dat ook nooit zou doen slenterden ze door het saaie Noord-Franse landschap. Af en toe plunderden ze één of twee dorpjes en namen ze al de Franse kaas mee, maar voor de rest gebeurde er in Frankrijk vrij weinig. Maar zoals aan alles, kwam er aan die rust een abrupt einde.
De loopgraven in![bewerken]
Al die tijd dat de Moffen rustig aan door Frankrijk heen walsten, hadden ze geen seconde het idee gehad dat ze voortdurend door iets bekeken werden. De Engelse generaal Lloyd Reed was een man van duidelijke woorden. "Wait for the opportunity and bring them down!" was het enige concrete bevel dat hij zijn leger had gegeven. De "opportunity" kwam toen de Mofse keizer Wilhelm II te horen kreeg dat de Oostenrijkers hun strijd tegen Rusland aan het verprutsen waren en zich gedwongen voelden een groot deel van zijn leger naar het Oostfront te sturen. De actie werkte: vele Moffen stierven in de verrassingsaanval. De rest trok zich terug, de Engelsen zetten de achtervolging in om hun overwinning binnen te halen. Jammer voor de Engelsen vonden ze alles behalve de overwinning. Wat ze vonden was een immens leger Turken. Toen de Borduren Turkije haar grootste vijand, Griekenland, in de pan hadden gehakt besloten de Turken mee te vechten met de Centralen als teken van dank. Op de ontmoeting volgde een ongelooflijke veldslag: duizenden Turken en Engelsen stierven hierin, de Moffen waren trouwens allang weer gevlucht. Toen beide partijen zich realiseerden dat deze strijd weinig op zou leveren trokken ze zich een eindje terug. Lloyd Reed besefte zich dat zijn plannetje was mislukt en om zijn goede reputatie en salaris te redden moest hij met iets nieuws komen. Omdat generaal Reed nou niet bepaald de slimste generaal op aarde was had hij een hoop tijd nodig om zijn plannetje te bedenken. Om tijd te winnen besloot hij voor zolang het zou duren met loopgraven te werken: dat is een eeuwenoude Romeinse tactiek waarbij je je leger ingraaft en het je vijand aanzienlijk moeilijker maakt om langs je te komen. Toevallig of niet waren de Turken op het zelfde moment met precies het zelfde plannetje gekomen. Beide partijen deden niets anders dan op elkaar wachten in de loopgraven. Ook aan het Oostfront werd er voor deze tactiek gekozen.
En verder?[bewerken]
Het crisisberaad[bewerken]
Als iedereen op elkaar gaat zitten wachten gebeurt er natuurlijk niks. Dit baarde menig militair leider en staatshoofd aan beide kanten een hoop zorgen. De grote leiders van de Centralen besloten daarom samen een groot crisisoverleg te houden. De aanwezigen waren: Wilhelm II, Shmakar Slükk (Turkse sultan), Plekszy-Gladz (met bed en al), Frans Jozef en zijn maatje Franz Ferdinand. Iedereen was dus present. Iedereen was een beetje wanhopig: de oorlog was vastgelopen. Bovendien waren de Engelsen waarschijnlijk al over de hele wereld hun troepen aan het mobiliseren. De wijze oude koning Frans Jozef van Oostenrijk-Hongarije bracht even rust in de tent door te herhalen dat deze oorlog niet gewonnen kon worden door louter aantallen en grof geweld, maar door doordacht, vuil, strategisch en slim geweld. Wilhelm II vond dit echter slap gelul, de Romeinse tijd was immers allang afgelopen! Dit was een moderne oorlog en het enige wat nog zou tellen was kracht. Shmakar Slükk merkte toen lichtelijk geïrriteerd op dat Wilhelm II misschien en beetje rustiger aan moest doen, en hier voegde hij aan toe dat Frans Jozef een stuk ouder en wijzer was dan Wilhelm II en hij het dus hoogstwaarschijnlijk beter zou weten. Dit pikte Wilhelm II niet. Hij brulde pissig "Ik heb jullie kutadviezen niet nodig, ik ga zelf lekker bepalen wat ik doe! En als we deze oorlog straks winnen, gaat alle eer naar mij en mijn superieure plannen! Muahahahaha! Nou, tot ziens op de boulevard dan maar" en daarna liep hij de zaal uit. Het vertrek van Wilhelmpie was alleen maar prettig voor de andere Centrale leiders. Want, zeg eens eerlijk: wat heb je nou aan zo'n dom heethoofd? Na dit geconstateerd te hebben, ging Shmakar Slükk gewoon lekker door met zijn zegje. Hij had namelijk meegekregen dat er in Japan, een één of ander landje in Azië dat in tegenstelling tot de meeste niet-Europese landjes militair net iets verder ging dan een legertje Bosjesmannen met speren, zojuist een jochie van een jaar of zestien aan de macht was gekomen na het sterven van zijn psychisch gestoorde vader. Zo'n knulletje moest makkelijk om te praten zijn. Bovendien zou Japan handig als bliksemafleider voor de Oosterse koloniën van de Geallieerden kunnen functioneren. De andere Centrale leiders vonden dit wel een strak plan en Slükk pleegde dus even een telefoontje naar Tokio. Na het beroemde telefoontje tussen de Sultan en het Japanse jochie, waarin een heleboel snoep aan het kind werd beloofd, besloot Japan de Centralen te helpen. Eerst gingen ze wel goed, maar rond Madagaskar werden ze in de pan gehakt door woedende Belgen die al moesten vluchten voor het Mofse leger. De beroemde Belgische generaal Plopman schreeuwde nog: 'AMAI! We proberen ons te verstoppen! Waarom gaat gij niet terug naar China?'. Ondanks de vele Japanse verliezen bleven ze troepen sturen naar Madagaskar omdat ze deze belediging dus niet pikten.
Tweede ronde: oorlog gaat door[bewerken]
Japan mengde zich in de strijd maar toch veranderde er bar weinig. Het grootste deel van de tijd zaten de soldaten gewoon lekker in hun loopgraven te rotten. Hier en daar kwamen ze eventjes uit hun loopgraven om op hun bondgenoten te knallen maar daar bleef het dan bij. Koning Frans Jozef had hier geen zin meer in. Hij had sowieso een hekel aan moderne oorlogvoering, een klassieke oorlog was tenminste snel klaar. Hij bedacht een wanhopig plan om de oorlog te beëindigen. Hij stuurde een brief naar Lenin die de volgende tekst bevatte:
Lenin, ouwe Jood van me. Ik heb geen zin meer in deze kloteoorlog. Het duurt maar en duurt maar en we bereiken er helemaal niets mee. Waar vechten we ook alweer om? Een paar kutgebiedjes vol Joegoslaven? Zijn die ettertjes alle doden waard? Neem ze maar flikker, ik hoef ze niet. Ik ga kappen met deze pleurisoorlog en dit kutleven. Zie dit niet als een overwinning, een oorlog kun je niet winnen of verliezen. Je kunt alleen maar lijden..... Tenminste, dat zeggen die hippies altijd. Begrijp me niet verkeerd. Ik doe dit niet uit medelijden met mijzelf, maar met mijn onderdanen. Ik hou van mijn land en mijn volk en belichaam hen met mijn hart en ziel. Ik zal mijzelf een wond toedienen die de wonden van mijn volk zal evenaren. Ik hoop u en alle andere hypocriete wereldleiders in de wereld te inspireren hetzelfde te doen. Ik hou er mee op, vaarwel. Groetjes, Frans Jozef
Toen Frans Jozef deze brief schreef zat zijn 'handlanger' Franz Ferdinand stiekem achter zijn rug mee te gluren. Toen het laatste woord op het papier gezet werd plantte hij zonder aarzelen een mes in de rug van de koning. Op dat moment kwam er net een lakei binnen lopen, hij schrok zich natuurlijk de blubber. Franz Ferdinand liet hem de brief van de overleden koning lezen en legde uit dat deze zelf om zijn dood vroeg. De lakei kreeg van Franz Ferdinand de opdracht de brief naar Lenin te sturen en het nieuws naar buiten te brengen dat Koning Frans Jozef ziek was en Franz Ferdinand zijn taken tijdelijk over zou nemen. Een paar dagen later ontving Lenin de brief, hij kon zich best in de woorden van de koning vinden. Na een paar minuutjes peinzen en overleggen kwam hij tot de conclusie dat hij maar beter met de oorlog kon kappen.
Wat!? Lenin kapt ermee!!![bewerken]
Ja, Lenin kapt ermee. De Russische soldaten trokken massaal terug naar de Sovjet-Unie. De geallieerden waren met stomheid geslagen, niemand zag dit natuurlijk aankomen. Franz Ferdinand kon zijn geluk niet op, hij was nu Frans Jozef 'ziek' was praktisch de koning van Oostenrijk-Hongarije. Bovendien waren de geallieerden een van hun belangrijkste legers kwijt. Lenin kon het allemaal niets meer schelen, hij hield zich weer 100% bezig met het opbouwen van een fatsoenlijk arbeidsparadijs. Ondertussen was de Mofse marine volgeladen op weg naar Spanje om de boel te koloniseren. Klinkt stompzinnig, is het ook. Maar het wordt nog erger. Wilhelm II had zijn troepen de opdracht gegeven op de weg naar Spanje alles neer te knallen dat niet bij hun hoorde. Reden? Buitenstaanders remmen je alleen maar af. Wie of wat het zijn maakt niet uit, als ze maar dood zijn. Na een lange uitputtende vernietigende tocht bereikten de Mofse soldaten eindelijk de andere kant van de oceaan. Toen de Moffen in Miami aan waren gekomen trokken ze met alle wapens die ze hadden het strand op om de hele stad te vernietigen. Geen slimme zet aangezien Miami nou niet bepaald in Spanje ligt. Het Amerikaanse leger had de Mofse troepen binnen een paar uurtjes weer terug in hun bootjes. Niemand in Amerika had enig idee waarom de Moffen aanvielen maar ze waren het allemaal over een ding eens, Wie aan Miami komt moet dood!. En dus verklaarde de Amerikanen de oorlog aan Mofrika.
Amerika hangt de held uit[bewerken]
Franz Ferdinand zat tevreden zijn katje te aaien. Hij had alles wat hij wilde, hij had eindelijk de macht en was bovendien de oorlog aan het winnen. Dit vredige moment werd verstoord door een telefoontje uit Mofrika, het was keizer Wilhelm II. Hij vertelde de Oostenrijkse koning met een moeilijk stemmetje dat hij Amerika per ongeluk aan had gevallen en de Yanks de oorlog aan hun hadden verklaard. Franz Ferdinand reageerde bot: Niks mee te maken, jij bent je eigen gangetje gegaan. Jouw vijand is mijn vijand niet. Zoek het maar lekker zelf uit.. De Duitse keizer beantwoorde dit met een hoop gescheld een gooide de hoorn op de haak. Wilhelm II was razend maar Franz Ferdinand was nog veel pissiger. Een oorlog met Amerika is immers niet te winnen. Franz Ferdinand besloot de moed erin te houden, een oorlog tegen Amerika is niet te winnen maar Frankrijk heeft nog nooit een oorlog gewonnen. Bovendien had hij nog altijd de Turken en Japanners om hem te helpen. Ook Wilhelm II wilde niet opgeven, Amerikanen die samenwerken met Britten. Dat kon toch alleen maar fout gaan? Wishful thinking natuurlijk, de Amerikanen waren binnen een weekje door de linies heengebroken. Maar het werd nog erger, de Italianen zagen dat er een oorlogje te winnen viel en begonnen mee te vechten met de geallieerden. De staatshoofden van Oostenrijk-Hongarije, Turkije en Japan zagen de bui al hangen en capituleerden. Bovendien stuurden ze talloze cadeautjes naar de geallieerde leiders. Maar Wilhelm II zette door, hij verzamelde alle manschappen die hij nog over had voor een laatste grote aanval.
De grote finale[bewerken]
Dus, iedereen behalve de Moffen zijn opeens met de oorlog gekapt uit angst voor Amerika. Dit verbaasde de Duitsers bijna zo erg als dat het mij verbaast dat u nog steeds aan het lezen bent. Ondanks het feit dat hij er zeker van kon zijn dat hij de oorlog definitief ging verliezen ging Wilhelm II gewoon door met terugvechten. De paar soldaten die nog over waren waren niet zindelijk meer en bovendien waren ze kreupel en doodmoe. De Amerikaanse troepen namen niet eens de moeite om ze neer te knallen, waarom zouden ze? Zij wilden maar een ding, de keizer vinden. Wat zij echter niet wisten is dat de keizer nog een geheim eliteleger van een mannetje of 300 achterhield. Dit leger zou de hele oorlog nog om kunnen draaien. Nu stop ik maar met schrijven, het begint allemaal gevaarlijk veel als een slechte film te klinken. Wat ik wel kan verraden is dat ze allemaal afgemaakt werden door boze Perzen die voor de lol met middeleeuwse wapens het eliteleger gingen slopen. De Moffen antwoordden met nog meer middeleeuws geweld en de geallieerden zaten (met Belgische friet) gefascineerd te kijken naar het gevecht.
Zie ook[bewerken]
 |
|
|
Wereldwijd |
| Vijftig Tinten |
|
Blauw - Bruin - Geel - Grijs - Groen - Paars - Rood - Wit - Zwart |
 |
Vastgenagelde versie: 14 januari 2007 |
Dit artikel is een verschrikking! Daarom is het vastgenageld aan de schandpaal zodat iedereen er rotte groenten tegenaan kan gooien.
| |