Middeleeuwen
De Middeleeuwen vormen een reeks nachtmerries die in de loop van de geschiedenis alsmaar terug lijken te keren. Deze nachtmerries hebben als onderwerp de periode zo tussen de jaren des Heeres 500 en 1500. Het fenomeen middeleeuwen werd voor het eerst beschreven door de beroemde Oostenrijkse psycholoog Sigmund Freud. Freud deed onderzoek naar de menselijke psyche. Een van de dingen waarmee hij zich bezig hield was de de manier waarop onderbewuste menselijke gevoelens tot uiting kwamen in dromen. Hij ontdekte in dit onderzoek talloze wetmatigheden die hier lang niet allemaal te bespreken zijn.[1] De door Freud wetmatigheid die er nu toe doet, is dat dromen over het tijdperk zo tussen de jaren des Heeres 500 en 1500 bijna altijd bijzonder negatief van aard waren en met recht voor nachtmerries gehouden kunnen worden. Hij kwam tot deze conclusie na het bestuderen van dromendagboeken van Francesco Petrarca en Thomas Malthus.
De droombeelden van Petrarca en Malthus komen uiteraard niet overeen met de werkelijkheid van de tijden waarin deze zich afspeelden. Toch lijken hun nachtmerries, ondanks hun tegenspraak met historische bronnen, overeen te komen met het beeld dat de meeste mensen van de eeuwen tussen de val van het Romeinse Rijk en de ontdekking van Amerika[2] hebben. In zekere zin zijn de middeleeuwen dus nachtmerries van ons allemaal.
De Nachtmerrie van Francesco Petrarca[bewerken]
Het vroegste voorbeeld van een middeleeuw dat Freud ontdekte, vond hij in het dromendagboek van de Italiaanse proleet poëet Francesco Petrarca. Petrarca leed een droevig bestaan. Als een echte Italiaan leefde Petrarca voor risotto, cappuccino en de liefde. Helaas waren de risotto en de cappuccino nog niet uitgevonden in de tijd van Petrarca. De dichter proefde dus nooit iets dat hem beviel. Ook Italië als land bestond nog niet en zou nog eeuwenlang een waardeloos kluitje van onbeduidende en zwakke pornocratietjes blijven. Petrarca schreef prachtige gedichten over zijn passies, maar werd zelden begrepen door zijn publiek dat nog geen kennis gemaakt had met wat wij nu als Italiaanse lekkernijen kennen. Zijn gedichten over de liefde vielen wel in de smaak, en werden alom gevierd. De liefde zelf was echter iets waar Petrarca zelf weinig van proefde. Hij hield van Laura, een edele dame die hij wel eens in de kerk tegenkwam. Laura was tot verdriet van Petrarca al uitgehuwelijkt aan een of andere prins, en zag de poëet met zijn magere salaris bovendien niet staan. Toch was Petrarca zo hopeloos verliefd dat hij geen ander wilde, en werkte hij zich dieper in de vicieuze cirkel van het liefdesverdriet.
Op een benauwde nacht, zo schrijft Petrarca in zijn dromendagboek, kreeg hij bezoek van zijn oude leermeester Dante Aligieri, die zijn leerling mededeelde dat hem een ontmoeting met Vergilius stond te wachten. Petrarca, die het magnum opus van zijn meester maar al te goed kende, dacht dat hij naar de hel ging en barstte in tranen uit. Petrarca werd echter meegenomen naar een plek die een stuk aangenamer is dan de hel, namelijk het oude Rome. Aldaar bewonderde hij de schoonheid van de eeuwige stad op zijn hoogtepunt, en sprak hij met vuur over poëzie met Vergilius, de eerste man die Petrarca het gevoel gaf dat hij echt begrepen werd. Toch was dit niet de belangrijkste ontmoeting van Petrarca in de stad waarnaar alle wegen leiden, dat was namelijk de ontmoeting met de jonge dichter Ovidius. Ovidius schreef net als Petrarca graag over de liefde, en de twee spraken dan ook uitgebreid over dat onderwerp. Laura kwam ter sprake, en Petrarca vervloekte het dat zij hem niet zag staan. Petrarca meende dat zijn uiterlijk het probleem was. Volgens Petrarca gaan grote wijsheid en grote schoonheid zelden samen, en hij was zelf geen uitzondering op die regel. Ovidius vond dat echter een flauw excuus. Volgens Ovidius moest iedereen kunnen krijgen wie hij of zij maar begeerde, als de regels van het spel der liefde maar gevolgd zouden worden, deze regels zou hij uitleggen in zijn nieuwe boek getiteld Ars Amatoria. Gretig vroeg Petrarca aan Ovidius wat deze regels dan precies waren. Voordat Ovidius antwoord kon geven, kwam Petrarca in een griezelige tijdversnelling terecht. Hij zag Rome vallen en geplunderd worden. De glorie van de eeuwige stad ging in enkele ogenblikken verloren. Voor hij het wist was Petrarca, badend in het zweet in zijn bed, in zijn eigen tijd aanbeland, een tijd zonder dichters die hem begrepen.
De nachtmerrie had Petrarca tot een nieuw inzicht gebracht, namelijk het inzicht dat hij in de verkeerde tijd leefde. Petrarca meende dat hij wel een gelukkig mens was geweest, als hij maar in het oude Rome had geleefd. De tot op het bot gefrustreerde Petrarca kon niets dan haat voelen voor zijn eigen tijd, die op geen enkele manier leek op waarvan hij gedroomd had. De poëet schreef enkele gedichten over de waan dat hij in een duistere tijd leefde, waarin ellende en domheid hoogtij vierde. Als men zich maar wat meer als de oude Romeinen zou gaan gedragen, zou alles weer zoals vroeger worden. Deze naïeve en leugenachtige, maar niet onverdienstelijk geschreven gedichten, maakte een diepe indruk op Petrarca's collega-kunstenaars. Het onzinpraatje over de donkere eeuwen werd door al deze kunstenaars geloofd. Iedere kunstenaar wilde namelijk verantwoordelijk zijn voor het doorbreken van de duistere tijd en het doen herleven van de pracht en praal van de oudheid, en iedere vorst wilde zo'n kunstenaar wel financieren om met de eer te kunnen strijken. De concurrentiestrijd die hieruit voortvloeide en de nodige oogstrelende werken opleverde, heet de renaissance.
De Nachtmerrie van Thomas Malthus[bewerken]
Een ander invloedrijk historisch figuur van wie Sigmund Freud het dromendagboek bestudeerde was Thomas Malthus, een Engelse dominee, geschiedkundige en econoom. Malthus bestudeerde de periode tussen de jaren des Heeres 1000 en 1300. Dit waren mooie tijden waarin overal in Europa veel rijkdom vergaard werd en steden tot bloei kwamen. Het weer was lekker warm, de Orde van de Tempeliers joeg de Saracenen uit Jeruzalem en katharen en andere vijanden van God werden zonder pardon de maatschappij uit gebonjourd. Bossen werden op grote schaal gekapt, waardoor gevaarlijke beesten als beren en wolven verdwenen, zonder dat het WSPA en Greenpies erover mekkerden. Het bijzonderste was nog wel dat men in deze eeuwen nauwelijks last had van honger. Zo hier en daar was er wel eens een voedseltekort, maar nooit op grote schaal. Drie eeuwen lang had West-Europa te eten.[3] Malthus was overigens geen studeerkamerintellectueel. In de periode dat Malthus zijn boek over de groei van welvaart vanaf het begin van de tweede eeuw na Christus, rootzooide hij in zijn vrije tijd graag aan met jonge en beïnvloedbare meisjes. Door dit te doen presteerde hij het om elf meisjes op een rij zwanger te maken.
Op een avond schopte Malthus een door hem volgepompte griet zijn huis uit en ging hij voldaan naar bed, het duurde niet lang tot hij sliep. Het duurde echter ook niet lang tot Malthus wakker werd gemaakt door Dante Aligieri. Malthus was verheugd, hij dacht dat hij een bezoekje aan de hemel zou brengen, maar zo geschiedde het niet. Dante nam Malthus mee naar de veertiende eeuw na Christus, de tijd van de zwarte dood. Op iedere hoek van de straten van iedere stad zag Malthus lijken liggen, bedekt met bloedige builen. Waar Dante hem ook naartoe leidde, Malthus zag zieke of verhongerende mensen, meestal allebei. Na het aanschouwen van al deze verschrikkingen vroeg Malthus aan Dante hoe het allemaal zo ver had kunnen komen. Het antwoord van Dante was Dit is wat er gebeurt als men teveel kinderen op de wereld zet, en nam Malthus terug mee naar zijn eigen tijd. Met zijn uitspraak hoopte Dante Malthus ongetwijfeld aan te sporen om zijn slang eens in zijn broek te houden, maar de boodschap werd verkeerd begrepen. Malthus werd vooral aan het denken gezet over het verband tussen bevolkingsgroei en de hongersnoden en epidemieën in de veertiende eeuw. Hierover schreef hij zijn beroemde An Essay on the Principle of Population.
Postfreudiaanse Middeleeuwen[bewerken]
Ook nadat Freud zijn onderzoek af had gerond, werden nog vele middeleeuwen aangetroffen in dromendagboeken. Het zijn er ontelbaar veel. En omdat de Vrijmetselaars de auteursrechten van derde claimen, moeten wij ons beperken tot het bespreken van de twee overige dromen.
De Nachtmerrie van Osama bin Laden[bewerken]
De eerste van deze twee dromers was niemand minder dan de Kha-Boemse bokslegende en terrorist Osama bin Laden. De middeleeuw verscheen aan bin Laden toen hij in Groningen in coma lag, nadat hij in elkaar gebeukt was door Carl.[4] Het is ook mogelijk dat de middeleeuw van bin Laden nooit een droom is geweest, maar een waanbeeld. Bin Laden had namelijk wel meer waanbeelden. Zo geloofde hij dat Jezus niet de zoon van God was en een of andere Arabische zwendelaar met passies die Malthus wel zou kunnen begrijpen een profeet van God was. Deze waanbeelden verschenen overigens ook aan bin Laden toen hij sliep. Dante Aligieri maakte zich grote zorgen over deze dwalingen in het hoofd van de beste bokser ooit, en verscheen aan hem in zijn coma. De niet bijzonder gestudeerde Osama herkende Dante niet, en dacht dat hij lastig gevallen zou worden met gezanik om handtekeningen. Het liep anders. Bin Laden werd meegenomen naar het Heilige Land ten tijde van de Eerste Kruistocht. Dit was een plaats en tijd waar moslims liever niet verblijven, en daar was alle rede toe. De mohammedanen in het Heilige Land werden op gruwelijke wijze behandeld door de kruisvaarders. Zij werden bekogeld met paardenvijgen en varkenskoppen. Zij werden gedwongen om met hun ogen dicht en met drie vingers in hun neus achteruit te hinkelen. De moslims werden om 20:30 naar bed gestuurd, net wanneer alle leuke films begonnen. Hun stoelen werden ingesmeerd met smurfensnot, en hun frit werd zonder zout en mayonaise opgediend. Door deze verschrikkingen aan Osama bin Laden te tonen, hoopte Dante de bokser ongetwijfeld duidelijk te maken dat het leven van een moslim helemaal geen pretje is, en hij dus maar beter wat anders kon gaan geloven. Helaas kwam de boodschap van Dante opnieuw verkeerd aan. De nachtmerrie van bin Laden zette hem vooral aan tot wraakgevoelens. Om de blanken en de christenen te straffen pleegde hij een bloedige aanslag in De Grote Appel. Dertienjarige jongens begrepen bin Laden's aandacht verkeerd en dachten dat hij een vrijheidsstrijder was tegen de in hun ogen kwaadaardige Sjors Dubbelvla Struik. Deze dertienjarige jochies liepen van huis weg om voor bin Laden te strijden, zo ontstond A.A.P.J.E.S.. Toen bin Laden om het leven kwam werden deze nuttige domkoppen overigens loyaal aan Kunta Kinte Barack Obongo.
De Nachtmerrie van Richard Dawkins[bewerken]
De grootste misdaad die de duivel ooit begaan heeft, is de wereld wijs maken dat hij niet bestaat. Dit doet hij uiteraard niet alleen, maar in samenwerking met zijn nuttige idioten, de atheïsten. Een van deze nuttige idioten is Richard Dawkins, een verdienstelijk bioloog die het helaas nodig vindt om over dingen te schrijven waarvan hij geen verstand heeft, zoals God. Dawkins heeft een hele tijd beweert dat God een meme is, omdat hij hem wel eens langs zag komen op digitale faalkanalen. Hierdoor kreeg Richard Dawkins een grote fanschare, die vooral bestond uit hipsters en dertienjarige jochies van het slag dat een vrijheidsstrijder in Osama bin Laden ziet. Deze mafkezen richtten zelfs een fansite voor Richard Dawkins op, reddit genaamd. Op reddit gingen de fans van Dawkins met elkaar in discussie over het atheïsme. Deze discussie van atheïsten onderling deed hun ideeën nogal radicaliseren. Dante Aligieri maakte zich zorgen om deze brandhaard, en vond het een goed idee om Richard Dawkins in zijn slaap mee te nemen naar iemand die wel iets van het geloof begreep. Toen Richard Dawkins nachtelijk bezoek kreeg, geloofde hij zijn ogen niet, ontmoetingen met doden spraken volgens hem namelijk de evolutietheorie tegen. Dit was geen onjuiste veronderstelling van meneer Dawkins had ongelijk. Evolutie is niet reëel en sluit dus prima aan op dromen waarin men bezoek van doden krijgt. Richard Dawkins werd meegenomen naar de studeerkamer van Thomas van Aquino, met wie hij in debat moest gaan over de zin en de onzin van de evolutieleer en het godsbestaan. De morosofische drogredeneringen van Dawkins werden één voor één lekgeprikt door Thomas. Dawkins werd schreeuwend van frustratie wakker. Dante had gehoopt dat de altijd zo rationele Dawkins door deze nare maar noodzakelijke nachtmerrie van zijn rare ideeën af zou stappen, maar zo ging het helaas niet. De woedende Dawkins werd atheïstischer dan ooit. Vanuit het principe als ik maar hard genoeg ontken dat God bestaat, krijg ik vanzelf gelijk begon hij allerlei boeken te schrijven en lezingen te houden waarin hij op het geloof afgaf. Deze logische dwalingen gingen er bij reddit in als zoete koek. Zo verdoemde Richard Dawkins een hele generatie tot het hellevuur en bedacht Dante Aligieri dat hij zijn nachtelijke bezoekjes maar beter een tijdje voor zich kan houden. Voorlopig was de middeleeuw van Richard Dawkins de laatste.
Notenbalk[bewerken]
- ↑ In de meeste gevallen zeggen deze wetmatigheden vooral iets over de vieze geest van Freud zelf, en bovendien zijn ze veel te seksueel getint voor onze jonge lezers.
- ↑ Voor de wijsneuzen onder u: hier wordt uiteraard gedoeld op de ontdekking van Amerika door Christoffel Columbus. Niemand geeft iets om de Noormannen.
- ↑ En dat in de tijd die Petrarca zo duister vond!
- ↑ Of althans: dat zegt hij zelf. Aangezien hij pas een serieuze moslim werd na de aanslag, is het waarschijnlijk allemaal maar verzonnen mooipraat.
