OnBoeken:Angst en Afkeer in Katwijk aan Zee
Een opdracht van Oncyclopedia. Een auto vol met limonade.[bewerken]
We waren ergens tussen Hoornes-Rijnsoever en Katwijk aan Zee, midden op de Binnensluis, toen de limonade begon te werken. Ik herrinner me dat ik zei: "Ik word een beetje misselijk. Misschien moet jij rijden." Ineens waren er een hoop zeemeeuwen allemaal schreeuwend en krijsend en duikend over onze wagen, die met vijftig kilometer per uur richting het centrum reed. En een stem schreeuwde: "Godverdomme, wat zijn dat voor klerebeesten?"
Plotsklaps was het weer rustig. Mijn groenteboer had zijn t-shirt uitgetrokken.
"Zei je wat?", vroeg hij.
"Laat maar", antwoordde ik. "Jouw beurt om te rijden."
Geen nut om het over die zeemeeuwen te hebben, dacht ik. De arme drommel zou ze snel genoeg zien.
Het was absoluut belangrijk om zo snel mogelijk in ons hotel te komen. Vierentwintig uur geleden zaten we nog op het balkon van mijn flatje in de Hoornes, in het noorden van Katwijk. De telefoon ging. Mijn vriendin bracht me mijn mobieltje en zei:
"Dit kan nog wel eens het telefoontje zijn waar je op wachtte."
En ze had gelijk. Ik verwachtte dat telefoontje, maar ik wist niet wie er zou bellen. Het was iemand van Oncyclopedia.
"Ze willen dat ik uit ga zoeken wat Gonzo-journalistiek is", vertelde ik mijn groenteboer, die naast me van de zon zat te genieten na een dag hard werken in zijn groentezaak. Hij bleef even stil, voordat hij tot leven kwam en bulderde:
"Godverdomme, ik heb ze door! Dit keer is het menens! Je hebt een hoop voedsel-advies nodig voordat dit voorbij is. En mijn eerste advies is dat je naar Las Vegas gaat, daar een hotelkamer boekt en een supersnelle auto zonder dak. En je hebt de limonade nodig. Godsamme, daar gaat mijn weekend, want ik moet natuurlijk met je mee."
"Wel, waarom ook niet?", zei ik. "Als je iets moet doen, doe het dan ook goed. Alleen heb ik geen geld om naar Las Vegas te gaan. Maar hier in Katwijk hebben we ook hotels."
"Boek dan een kamer in het Noordzee Hotel, dat is nog enigszins luxueus en heeft van alle Katwijkse hotels de meeste verdiepingen. Dat hebben we nodig, verdieping. We moeten ons hierin verdiepen!"
Ik knikte alsof alles wat mijn groenteboer zei volkomen redelijk was. En dus boekten we een hotelkamer op de bovenste verdieping van het Noordzee Hotel en huurde ik een auto met open dak, dat gelukkig ook dicht kon, want het regende dat het goot.
Maar dat deerde niet. Ik keerde de auto de boulevard op en we naderden ons hotel. Ik parkeerde de auto op de stoep en we liepen het hotel binnen. Okee, dacht ik. Niet teveel zeggen. Alleen praten als me iets gevraagd wordt. Naam, rang en het medium waarvoor ik werk.
Maar tegen de tijd dat ik bij de baliemedewerkster kwam, ging alles mis. Controle totaal verloren.
"Hallo!", bulderde ik tegen de baliemedewerkster. "Mijn naam....."
Ik twijfelde, haalde toen mijn laptop tevoorschijn, surfte naar de Oncyclopedia, logde in en zag mijn naam bovenaan de site staan.
"PPP! Op de lijst. Gratis lunch. Oneindige wijsheid. Ik heb mijn groenteboer meegenomen, en ik realiseer me dat hij niet op de lijst staat, maar we moeten een suite hebben! Ik heb een Vincent Black Shadow. Wat is er aan de hand?"
"PPP, kamer 16. Alstublieft meneer", zei de baliemedewerkster, en ze gaf me de sleutels van de kamer. Dat ging helemaal niet zoals in Fear and Loathing in Las Vegas, waarin de auteur het zo vaak over Gonzo-journalistiek heeft. Daarin heeft de baliemedewerkster een slangengezicht. Deze baliemedewerkster blijft gewoon mens, en best een lekker ding ook nog trouwens. Hoe kan dat? Hallicuneer ik? Is het in werkelijkheid een slang, maar heeft de limonade vat op me gekregen? En waarom zijn de mensen aan de bar gewoon mensen? Dat horen toch reptielen te zijn?
"Laat die golfschoenen maar zitten", zei ik tegen mijn groenteman. "Anders worden we nog ergens van verdacht!"
Een avondje stappen in Katwijk. Totale controle over de fruitautomaat.[bewerken]
"Waarvoor zijn we hier nou", vroeg mijn groenteman, "voor plezier of voor het werk?"
"Voor het werk, natuurlijk", antwoorde ik.
"Als je groenteboer adviseer ik je om naar de Casa Cara te gaan, de hipste discoteek in de stad. Een of andere buitenlandse DJ draait daar vandaag."
"Waarom?", vroeg ik. "Waarom zou ik mijn zuurverdiende euro's uit gaan geven om daar naar dansende modetutjes te gaan kijken? Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar in mijn vak moet je hip zijn." We gingen daarom naar De Schuit, voor een optreden van een of andere komiek. Meestal treden er wel goeie komieken op in De Schuit, maar vandaag niet.
"Godverdommese onzin", zei mijn groenteboer en daar gingen we weer.
"Misschien moeten we even naar de gokhal", zei ik en koerste er meteen al heen. In de Badstraat is een mooie hal met allemaal gokautomaten, een heleboel bij elkaar! Ik stopte een dubbeltje in een fruitautomaat. Zo moet dat, de Europese Droom. Gooi er een dubbeltje in, druk op Start en laat die drie barren in het venstertje verschijnen, waarna er zo honderd euro uit die automaat rolt. Maar het mocht niet zo zijn. Die drie barren werden een banaan, een aardbij en een kers.
"Godverdomme!", bulderde ik. Nee! Dat is fout! Kalmeer. Leer plezier te hebben in het verliezen.
Van achter uit de hal kwam mijn groenteman aangestrompeld.
"Zag je dat? Koeien gaan me vermoorden!", schreeuwde hij. Arme drommel. De cola moet vat op hem gehad hebben. De volgende fase moet een intense hel van koolzuur in zijn maag zijn. Die blijft de komende vijf minuten boeren laten. We kunnen beter naar de Stairs gaan om daar wat te gaan drinken, misschien wel iets met alcohol.
Terug naar huis. Ontsnappen aan de hotelrekening.[bewerken]
De volgende ochtend besloot ik te vluchten. Zomaar ineens. Of misschien toch niet. Misschien had ik dit wel zo gepland. Onbewust wachtend op het juiste moment. De hotelrekening speelde wellicht een rol, want ik had geen geld meer om die te betalen. We hadden al ons geld gisteren opgezopen in verschillende kroegen in Katwijk. Vooral in de Musketier, waar ik nog een lange babbel had gemaakt met de kroegeigenaar tot ik al mijn geld aldaar aan drank had uitgegeven. Als je eenmaal aan de frisdrank bent begonnen, wil het je zo lang mogelijk in zijn macht houden.
En nu had ik niets meer. En mijn groenteman was al weg, die wist vanmorgen te ontsnappen om op tijd zijn winkel weer open te krijgen.
Paniek. Het kroop door me heen als de nachtmerrie van het bewustzijn dat je op het punt staat te kotsen omdat je teveel aanmaaklimonade hebt gedronken. Ik besloot via de nooduitgang te gaan, die komt uit op het Emmaplein, zo ongeveer het hart van het Katwijkse centrum. Gelukkig waren er al veel mensen aan het winkelen, dus kon ik gemakkelijk in de menigte opgaan. Maar vlak voordat ik de deur van mijn balkon wilde openen, werd er op mijn kamerdeur geklopt. Ik kroop ineen van angst. Verstopte me onder het bed. De deur ging open. Het dienstmeisje kwam binnenzetten. Ze legde nieuwe handdoeken op het kastje en vertrok weer.
Oef.
Slechte golven van paranoia hadden zich meester van mij gemaakt. Maar het was weer rustig en ik kon ontsnappen.
Terug naar huis. Met niets. Geen verhaal, geen ontdekking. Alleen maar een gigantisch strafblad als ze ontdekten wat ik gedaan had. Een hotelrekening van meer dan tweehonderd euro. Maar geen Gonzo-journalistiek. Ik wist niets.
Er zijn verschillende wegen naar Hoornes-Rijnsoever vanuit Katwijk aan Zee: de Buitensluis, de Binnensluis, de Koningin Julianalaan of via de Zeeweg naar de Provinciale weg en dan over de Hoorneslaan, maar dat is wel erg om. Ik koos die weg, zodat ik minder makkelijk te traceren ben.
Voor alle zekerheid ruilde ik onze gehuurde auto weer in voor de mijne, een ouwe Mercedes-camper. Het was voorbij. Ik was weer veilig.