Star Trek
Star Trek, ook bekend als het Evangelie van Roddenberry, is de new-age religie van de trekkies. Het canon van deze religie, die in de jaren zestig het levenslicht zag na een openbaring aan profeet Gene Roddenberry, omvat vele series, films, boeken en verhalen - waarvan echter slechts enkele van de hand van Roddenberry zelve.
Voor de die-hard trekkies zijn enkel de originele series en de "motion picture" niet-apocrief, terwijl de latere series en films worden verworpen als zijnde ketters. Er bestaat dan ook een diep Schisma binnen de religieuze gemeenschap van Gene Roddenberry, waarbij pure "Trekkies" en de ketterse, protestantse "Trekkers" (die het woord "trekkie te veel vinden verwijzen naar "junkie") elkaar al tientallen jaren naar het leven staan. De Trekkers zijn sinds de jaren tachtig echter in de meerderheid, en hun aantal neemt nog steeds spectaculair toe - terwijl het aantal fanatieke "trekkies" elk jaar af neemt. Dit zou een gevolg zijn, enerzijds van het van nature asociale gedrag van de trekkies - alsmede het feit dat de originele series tegenwoordig door een meerderheid van de mensheid als ontzettend saai en gedateerd worden ervaren.
Het schisma is de voornaamste reden dat de vele Star Trek Conventies, waar de Trekkies en Trekkers elkaar willens nillens ontmoeten om te bidden in de typische kleurige religieuze gewaden van Star Fleet, steeds twee ingangen en uitgangen hebben. Sommige conventies hebben er zelfs drie, indien ook Star Wars fans zijn uitgenodigd.
Conceptie[bewerken]
Gene Roddenberry's oorspronkelijke idee voor Star Trek was gebaseerd op het boek Gulliver's Travels van Jonathan Swift - maar dan in de ruimte. Dit was tamelijk vernieuwend voor de jaren zestig, aangezien de meeste Amerikanen toen nog geloofden dat de Aarde geheel plat was, en de ruimte een zwarte fluwelen doek met gaatjes. Elke aflevering van Star Trek zou, net als Gulliver's Travels, een avonturenverhaal koppelen aan een moraliserende achtergrondgedachte. Aangezien deze achtergrondgedachten na uitzending van de eerste episoden uiteindelijk gevaarlijk dicht bij het communisme bleken aan te leunen, werd Gene Roddenberry levend verbrand door aanhangers van de Republikeinse partij, die uitdrukkelijk te kennen gaf dat het afschaffen van geld zelfs in de verre toekomst ondenkbaar zou zijn in de Verenigde Staten. Laat staan het bestaan van ruimteschepen - welke dan - God verhoede het - gratis zouden zijn.
Geschiedenis[bewerken]
De Geschiedenis van Star Trek begint in 1966, toen de eerste aflevering over het beroemde ruimteschip Enterprise werd uitgezonden op de Amerikaanse televisie. Er werd uitdrukkelijk bij vermeld dat het ging om fictie, aangezien men een aantal jaren eerder met een soortgelijke fictieve radio-uitzending over buitenaardse wezens ook al eens heibel had met goedgelovige luisteraars, welke in totale paniek geraakten. Sommige Amerikanen paniekeerden, ondanks deze maatregelen, echter alsnog omdat zij effectief geloofden dat het geld was afgeschaft.
Star Trek, The Original Series[bewerken]
De eerste serie liep drie seizoenen, en vertelde het verhaal van het gratis gebouwde ruimteschip Enterprise in een tamelijk verre toekomst in een tamelijk communistische maatschappij. Het ruimteschip werd bemand door een bont gekleurde bemanning van zowel mannen als vrouwen. Deze laatsten waren gelukkig enkel in dienst als secretaressen, want in de jaren zestig was een ruimteschip bemannen zoals het woord zegt, mannenwerk. Feminisme was een planeet die pas enkele reeksen later werd ontdekt.
Het ruimteschip en de nogal internationale bemanning stond onder het rigoureuze bevel van de charismatische kapitein James T. Kirk. Hun missie was simpel, hen werd bij het begin van elke aflevering door een diepe off-screen stem vriendelijk gevraagd te gaan waar niemand voorheen ooit was geweest. Hoe het komt dat zij in elke aflevering dan toch steeds weer mensen tegenkomen, is dus vreemd, en men ging dan ook vermoeden dat kapitein Kirk met opzet nét die plaatsen uitzocht waar juist wel al eens iemand was geweest, in plaats van zich aan zijn nochtans eenvoudige missie te houden en zichzelf te verbannen naar de oneindige leegte. Ook de crew werd hoe langer hoe minder realistisch. Er was een Rus die nauwelijks engels sprak, een Japanner die zichzelf voorstelde als Zulu, een dokter met een afkeer voor techniek, en een secretaresse die steeds meer zelfstandig ging denken. Het enige realistische was in feite dat er op het gratis schip ook een Schot mee vloog, waarschijnlijk alleen omdat het gratis was. Er was ook nog de enigmatische Vulcan Spock, de adviseur van Kapitein Kirk, die, omdat hij zoals alle Vulcans enkel en alleen volgens logische patronen dacht, steeds perfecte plannen afleverde, welke keer op keer lukten omdat Kapitein Kirk telkens nét het omgekeerde deed. Dit laatste leidde bij Spock tot een seksuele frustratie genaamd Pon Farr, en dit is het enige dat we ooit te weten komen over de seksualiteit der Vulcans.
De afleveringen werden verder gekenmerkt door de vele spannende situaties waar de bemanning zelden zonder kleerscheuren uit geraakte. Een gescheurd uniform in het bijzonder was iets waar vooral de kapitein last van had, volgens velen omdat hij te dikwijls toegaf aan zijn ijdelheid en graag zijn naakte torso toonde. Bij gebrek aan grijpgrage aliens, scheurde hij niet zelden gewoon zelf zijn uniform. Tevens sneuvelde elke aflevering een diender in een rood uniform (de zogenaamde redshirts), waardoor naar het einde toe bemanningsleden met een rood uniform, welke onfortuinlijkerwijs werden geselecteerd voor een away mission in het gezelschap van de vaste cast, wit uitsloegen omdat dan al vastlag dat zij als eerste en wellicht enige zouden sneuvelen ergens op een waanzinnige planeet.
Na drie seizoenen werd de serie geschrapt, deels omdat de Enterprise zonder "redshirts" kwam te vallen, en deels omdat de serie enkel populair was bij techneuten, laatstejaars-studenten astrofysica, en fans van Grieks-Romeins worstelen met groene hagedismannen, een sport die kapitein Kirk regelmatig en graag beoefende. Toch nam de serie in de jaren nadien een cult status aan, die door geen enkele serie ooit nog werd geëvenaard. Zeker niet door Star Trek: Deep-space Nine. Nog steeds blijven de Original Series voor velen de ultieme Star Trek, ook al valt het, met de steeds toenemende mogelijkheden der special effects, meer en meer op dat in de serie de decors voor de planeten van bordkarton zijn, de rotsen van piepschuim, en de ruimte-gevechten werden opgenomen met prehistorische Micro-Machines.
Star Trek: The Next Generation[bewerken]
Na de wereldwijde staking van 1986 van techneuten en astrofysici die de gehele aardbol en de kerncentrale van Tjernobyl lam legde, werd in 1987 besloten gevolg te geven aan de eisen van de stakers en de Star Trek franchise nieuw leven in te blazen. Aangezien William Shatner,
die zich even had laten gaan, niet meer paste in zijn uniforms - welke trouwens toch allemaal gescheurd waren - werd geopteerd om een nieuwe cast samen te stellen. Zo ontstond Star Trek: The Next Generation. Het verhaal speelt zich af honderd jaar na het einde van de vorige serie. Opmerkzame kijkers vroegen zich dus af of het niet ging om "een aantal" generaties later dan gewoon de volgende. Een generatie bespant namelijk ongeveer 25 jaar. De makers van de serie verklaarden daarop dat in de toekomst mensen echter gemakkelijk 200 jaar werden, en het dus wel degelijk ging om effectief de volgende generatie. De Republikeinse Partij liet hierop weten dat het volgens hen onmogelijk zou zijn dat in een communistische maatschappij de mensen 200 jaar zouden kunnen worden. Hoogstens zestig.
De serie volgt opnieuw het ruimteschip Enterprise, maar ditmaal is het één van de vele andere Enterprises. Aan het hoofd staat de bejaarde, tweehonderdjarige kapitein Jean-Luc Picard, en zoals zijn naam doet vermoeden is hij een Picardiër. Net als die van kapitein Kirk, die trouwens zoals zijn naam doet vermoeden een Kirkiër was, bestaat ook zijn crew uit een aantal merkwaardige en kleurrijke figuren, zoals een bleke Androïde die leek ontsnapt uit het wassen-beeldenmuseum, een halve Klingon, en die kerel met dat flashy brilletje. Wat er trouwens met de andere helft van de Klingon is gebeurd krijgen we nooit te weten. Gewapend met een vers aangevulde voorraad redshirts trekt de Enterprise opnieuw de ruimte in, en opnieuw slagen zij er niet in te gaan waar nog niemand geweest is - wat nog steeds hun missie is - en dit zelfs met een schip dat honderd maal sneller is dan de Enterprise van Kirk. Tot overmaat van ramp komen zij ook nog eens de Borg tegen, een ras dat al snel de Ewoks en E.T. van de troon zou stoten als meest schattige buitenaardse wezens ter wereld. Eén van hen, Bjorn, ging later tennissen nadat hij Martina Navratilova had geassimileerd.
The Next Generation werd een geweldig succes, niet in het minst door de opvallend betere special effects, maar vooral dankzij de vele bekende sterren die in de serie een rol speelden. Zoals Apha Centauri, Beetelgeuze en de Zon, welke we regelmatig op de achtergrond zien schitteren. Tijdens de zeven seizoenen die werden gemaakt, werd het Star Trek universum gevoelig uitgebreid met tal van interessante gebeurtenissen, figuren en rassen. Dit kwam vooral omdat The Next Generation ruim de tijd nam om haar personages in de diepte uit te werken, waardoor de gewoonte ontstond om elke spannende afleveringen af te wisselen met een volstrekt saaie character building episode, welke zich meestal ontspon in het holodeck.
Star Trek: Deep Space Nine[bewerken]
Een absoluut dieptepunt. Om op het succes van The Next Generation te kapitaliseren, besloten de makers van Star Trek er toe een nieuwe serie uit te zenden. Tijdens één van de brainstormsessies over de serie kwam één van de producers met een even geniaal als belachelijk idee: de verhalen van een ruimteschip dat niet beweegt - namelijk een ruimtestation. De andere producers vonden dit zo een gek maar fascinerend idee dat ze er jammer genoeg toe besloten er hun groen licht aan te geven.
Het werd dus een serie over een ruimtestation dat de hele tijd rond een wormgat bleef draaien, en tot overmaat van ramp werd voor de setting ook nog eens deep space gekozen, waar nog minder gebeurde dan in de normale ruimte. Aangezien niemand ook maar één aflevering heeft gezien, valt er verder niets over te vertellen. Toen iemand toevallig het einde van de laatste aflevering zag, stelde hij vast dat het station nog steeds, zoals zeven seizoenen eerder, rond het wormgat draaide, dus alles zal wel goed afgelopen zijn.
Star Trek: Voyager[bewerken]
Omdat na het erg ontgoochelende Deep Space Nine meer en meer religieuze Trekkies overschakelden op het Boeddhisme, of zelfs de Islam omarmden, moesten de makers van Star Trek snel op zoek naar nieuwe gelovigen.
De oplossing was even eenvoudig als efficiënt: er werd beslist een nieuwe serie te maken, welke Deep Space Nine uit het geheugen der mensheid moest wissen. Het zou, in tegenstelling tot het onbeweeglijke ruimtestation dat de Trekkies zo verafschuwden, gaan om een ruimteschip dat om één of andere reden net erg ver moest reizen. Geniaal! Het contrast met de voorgaande serie kon niet groter zijn, en om dit nog eens extra in de verf te zetten werd als titel voor de nieuwe serie voor het uiterst mobiel klinkende Voyager gekozen, wat trouwens toevallig ook de naam van het schip was. De formule was een onmiddellijk succes, en de Trekkies begonnen opnieuw te dromen van reizen naar verre werelden en vreemde volken, en de gouden tijden van Kirk en Picard waren weer helemaal terug.
Om volledig te breken met het verleden, werd een vrouw aangesteld tot kapitein. Dit kwam trouwens goed uit, omdat het plot van de pilootaflevering veronderstelde dat het schip een stuurfout zou moeten maken van maar liefst zeventigduizend lichtjaren, en de makers achtten dit met een mannelijke kapitein nog steeds onmogelijk. Dat was uiteraard fout gedacht, want kapitein Catherine Janeway blijkt zich in de latere afleveringen, in tegenstelling tot de verwachtingen van de makers, zelfs erg degelijk van haar taken te kwijten. Ze slaagt er zelfs in haar stuurfout nog eens over te doen, waardoor het schip na een zeven seizoenen lange omzwerving, op het einde van een spectaculaire finale aflevering, opnieuw thuis raakt. Daarop besloot men kapitein Janeway veiligheidshalve te promoveren tot admiraal, en haar achter de relatieve veiligheid van een bureau te plaatsen. Helaas is de voormalige kapitein met dit bureau toch weer op één of andere manier door een stuurfout in het Delta Kwadrant verzeild geraakt.
Star Trek: Enterprise[bewerken]
In tegenstelling tot de eerdere Star Trek reeksen, gaat Star Trek: Enterprise over een ruimteschip Enterprise. Namelijk over het eerste ruimteschip Enterprise dat de naam Enterprise waardig was. Achteraf is gebleken dat het ruimteschip Enterprise de naam Enterprise bij nader inzien toch niet geheel waardig was, omdat het ook de eerste Star Trek reeks was die bij gebrek aan kijkcijfers werd getorpedeerd door het televisienetwerk sinds de Original Series, over die andere Enterprise die uit de ether werd gehaald. Foutief wordt trouwens vaak gedacht dat de Enterprise van kapitein Kirk de eerste Enterprise was, maar dat was eigenlijk toch al de vierde Enterprise. Daartussen waren dus nog drie andere ruimteschepen Enterprise, waarover we zo goed als niets weten, behalve dat ze eveneens Enterprise heetten. U begrijpt dat het voor de kijker met al die Enterprisen nogal verwarrend begon te worden, wat dan ook mee verklaart waarom de serie Star Trek: Enterprise, die trouwens oorspronkelijk gewoon Enterprise heette, werd afgevoerd.
De "Feature" Films[bewerken]
Als we het Star Trek universum even als een huis beschouwen, en de verschillende Star Trek series als bakstenen, dan zijn de elf feature films de cement tussen de bakstenen waaruit het huis is opgetrokken. Namelijk los zand met veel water. Hoewel enkele films een cultstatus bereikten onder de trekkies, en een uitzonderlijk vehikel echt wel te pruimen valt, kunnen we stellen dat de Star Trek films weinig potten hebben gebroken. Dit komt omdat men in de films bepaald niet kon weerstaan aan een ondertoon van zelfspot - behalve in de eerste film, waarin men zichzelf dan weer eerder te serieus nam en het publiek verbijsterde met een hoogstaand maar onbegrijpelijk scenario - en dat is fout. Als er namelijk iets is wat de trekkie kan missen als kiespijn, dan is het wel zelfspot. Toch worden in de films de crews van de verschillende ruimteschepen Enterprise regelmatig als een bende clowns voorgesteld die niets beters te doen hebben dan flauwe grappen te tappen, ongare oneliners te spuwen, en elkaar in de haren te zitten. Alsof het allemaal niet ernstig is.
Daarenboven heeft men in de films ook de onhebbelijke gewoonte met de tijdslijn te gaan prutsen. En dan zeggen de meeste trekkies, blijf nou toch eens gewoon met je vuile fikken van die verrekte tijdslijn af, verdomme.
Men is zich echter bij Star Trek recentelijk bewust geworden van deze euvels, en in de nieuwste film is men alleszins al afgestapt van de zelfspot. Het prutsen aan de tijdslijn was wel nog van de partij, maar het ziet er naar uit dat het nu echt wel de laatste keer is geweest.
| Film | Beoordeling | |||
|---|---|---|---|---|
| Star Trek: The Motion Picture | Slecht | |||
| Star Trek II: The Wrath of Khan | Goed | |||
| Star Trek III: The Search for Spock | Slecht | |||
| Star Trek IV: The Voyage Home | Goed | |||
| Star Trek V: The Final Frontier | Slecht | |||
| Star Trek VI: The Undiscovered Country | Goed | |||
| Star Trek Generations | Slecht | |||
| Star Trek: First Contact | Goed | |||
| Star Trek: Insurrection | Slecht | |||
| Star Trek Nemesis | Slecht | |||
| Star Trek | Goed | |||
Uit bovenstaande tabel blijkt dat de Star Trek films afwisselend als slecht, en dan weer goed werden ervaren. Eens die trend was gezet, kon men niet anders dan dit vol te houden en moest men, vooraleer men een goede film wou maken, altijd eerst snel en slechte inblikken. Zoals eveneens uit de tabel blijkt, heef men zich bij film 10 vergist en een slechte film gemaakt in plaats van een goede. Of heeft men een goede willen maken, en is daarin hopeloos gefaald. Hoe het ook zij, men heeft dit euvel goedgemaakt met de elfde film, welke uiterst goed was, terwijl het eigenlijk een slechte had moeten zijn. Enkele trekkies vermoeden dat er naast de simpele logica van de binaire afwisseling tussen goed en slecht, echter een dieperliggende meta-wiskundige formule schuil gaat, gebaseerd op priemgetallen en de geboortedatum van Gene Roddenberry, waarmee de vreemde onderbreking van de voorheen absoluut consistente reeks zou kunnen verklaard worden. Aan de hand van die ingewikkelde formule heeft men verder voorspeld dat de volgende film opnieuw teleurstellend zou zijn, en eveneens bewezen dat God wel degelijk bestaat, en dat hij Gene heet.